Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ (καὶ ἡ Μετάλλαξη τῶν Συνειδήσεων)

ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Δύο παρατηρήσεις: 1. Μεταλλαγμένες συνειδήσεις παράγουν μεταλλαγμένα προϊόντα.! 
2. Ἡ «ἱστορία» μὲ τὸ Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν [τόση φασαρία γιὰ ἕνα τέτοιο …«μαθηματάκι»; Κάποιοι, φαίνεται, πολὺ ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὴν ὕπαρξή του] συμπυκνώνεται στὸ σύνηθες ἀπὸ πλευρᾶς Κατακτητῶν, Ἀποικιοκρατῶν ἢ τῶν Ἐργολάβων τους ἐκβιαστικὸ δίλημμα: Ἢ τὸ μάθημα μετατρέπεται σὲ πανθρησκειακὸ ἢ καταργεῖται.
.           Τὸ ἐντυπωσιακὸ εἶναι πάντως τὸ πρῶτο σκέλος: Ἡ γενομένη Μετάλλαξη τῶν Συνειδήσεων, εἰς τρόπον ὥστε μεγάλη μερίδα “Ὀρθοδόξων” Θεολόγων μὲ κατάρτιση ἀλλὰ καὶ «Πίστη» νὰ σύρεται ἄσκεφτα ἐντελῶς ἀβασάνιστα στὴν ἀποδοχὴ τῶν ἐπὶ μέρους προκατασκευασμένων συνιστωσῶν τοῦ διλήμματος, ὅπως π.χ “ἔχουμε μαθητὲς μετανάστες”, “δὲν μποροῦμε νὰ ὑποχρεώνουμε τοὺς ἀλλοθρήσκους” κ.λπ.  Μιὰ στιγμή: Τοὺς καλέσαμε;  Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει μήπως θὰ χρειαστεῖ ἔτσι νὰ “διορθώσουμε” καὶ τὸ Οἰκογενειακό μας Δίκαιο, ἐπὶ παραδείγματι, ὥστε νὰ μὴ δυσαρεστοῦνται οἱ καλοί μας ἐπισκέπτες;

τοῦ περιοδ. «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ»,

ἀρ. τ. 502, Ὀκτώβριος 2012

.           Πρωτοφανὴς καὶ ριζικὴ ἀλλαγὴ στὸν χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν προωθεῖται στὴν ἑλληνικὴ ἐκπαίδευση μὲ τὸ Νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν (ΠΣ) στὰ Θρησκευτικὰ Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου, τὸ ὁποῖο ἐφαρμόζεται πιλοτικὰ ἤδη ἀπὸ τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 2011 σὲ 99 Δημοτικὰ καὶ σὲ 68 Γυμνάσια τῆς Ἑλλάδος.
.           Τὴν ἐκπόνηση αὐτοῦ τοῦ νέου ΠΣ ἀνέλαβε Ἐπιτροπὴ Ἐμπειρογνωμόνων ποὺ συστήθηκε ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ τὸ Παιδαγωγικὸ Ἰνστιτοῦτο καὶ στὴν ὁποία συμμετεῖχαν Καθηγητὲς ἀπὸ Θεολογικὲς Σχολές, Σχολικοὶ Σύμβουλοι καὶ Θεολόγοι ἐκπαιδευτικοί!
.           Ἂν διαβάσει κανεὶς μὲ προσοχὴ τὸ «Πρόγραμμα Σπουδῶν» καὶ τὸν «Ὁδηγὸ Ἐκπαιδευτικοῦ», ποὺ συνέταξε ἡ Ἐπιτροπή, ἀντιλαμβάνεται ὅτι πρόκειται γιὰ μιὰ πολὺ κοπιαστικὴ ἐργασία, ἡ ὁποία δημιουργεῖ ἕνα ἐντελῶς πρωτότυπο πλαίσιο γιὰ τὴν προσφορὰ τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μὲ σύγχρονες παιδαγωγικὲς μεθόδους. Κάτι τὸ ἐντελῶς ἀπαραίτητο, ἀφοῦ εἶναι κοινῶς παραδεκτὸ ὅτι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, μὲ τὸν τρόπο ποὺ συνήθως προσφέρεται στὰ σχολεῖα, δὲν ἐκπληρώνει τοὺς ὑψηλοὺς στόχους καὶ τὶς προσδοκίες ποὺ καλεῖται νὰ ὑπηρετήσει. Ὡστόσο  τὸ νέο ΠΣ, παρὰ τὶς ὑψηλὲς προσδοκίες τῶν συντακτῶν του, παρουσιάζει σοβαρὰ προβλήματα: Οἱ ἴδιοι οἱ ἐκπαιδευτικοὶ ποὺ δοκίμασαν τὴν πιλοτικὴ ἐφαρμογή του, ὁμολογοῦν τὶς τεράστιες ἐλλείψεις καὶ ἀδυναμίες τῶν σχολείων τόσο ἀπὸ πλευρᾶς ὑλικοτεχνικῆς ὑποδομῆς, ὅσο καὶ ἀπὸ ἀπόψεως ἐπιμορφώσεως τῶν ἐκπαιδευτικῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐντελῶς ἀνέτοιμοι γιὰ νὰ προχωρήσουν στὴν ὑλοποίησή του!
.           Τὸ σημαντικότερο ὅμως καὶ ἄκρως ἐπικίνδυνο πρόβλημα εἶναι τὸ ὅτι τὸ νέο ΠΣ δὲν περιορίστηκε σὲ μιὰ ἀλλαγὴ στὴ μεθοδολογία τοῦ μαθήματος ἢ στὴν προσέγγιση τῶν μαθητῶν μὲ πρωτότυπους τρόπους, ἀλλὰ προχώρησε μὲ ἀδικαιολόγητη βιασύνη σὲ μιὰ ριζικὴ καινοτομία: Τὴν μετάλλαξη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ μάθημα θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Ἔτσι, μαζὶ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ παράδοση συγχωνεύονται διδασκαλίες καὶ παραδόσεις ἀπὸ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμό, τὸν Προτεσταντισμὸ καὶ τὰ παρακλάδια του, καθὼς ἐπίσης καὶ ἀπὸ τὶς θρησκεῖες τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Ἰσλάμ, τοῦ Ἰνδουισμοῦ, τοῦ Βουδισμοῦ, τοῦ Ταοϊσμοῦ καὶ τοῦ Κομφουκιανισμοῦ. Ὅπως γράφει καὶ ὁ Ὁδηγὸς Ἐκπαιδευτικοῦ: «Μὲ τὸ νέο ΠΣ γιὰ πρώτη φορὰ ἐπιχειρεῖται ἡ διδασκαλία τῶν θρησκευτικῶν στὴν ὑποχρεωτικὴ ἐκπαίδευση»… Καὶ ἡ ἀρχὴ γίνεται μόλις ἀπὸ τὴν Γ΄ Δημοτικοῦ! Μιὰ ματιὰ στὸ Πρόγραμμα Σπουδῶν εἶναι ἀποκαλυπτική: Οἱ μαθητὲς Γ΄ Δημοτικοῦ καλοῦνται νὰ γνωρίσουν ὄχι μόνο τὸν χριστιανικὸ ναὸ (καμπάνα, κεριά, εἰκόνες, Σταυρός), ἀλλὰ καὶ τὴν συναγωγὴ (ραββίνος, τορά, μενορά, κιπά, τεφιλίν), τὸ τζαμὶ ἢ τέμενος (Κοράνιο, μιναρές, μουεζίνης, χατίπης ἰμάμης, νίψεις προσώπου, χεριῶν καὶ ποδιῶν, βγάλσιμο παπουτσιῶν, μάσμπαχ) καθὼς καὶ σύμβολα θρησκειῶν τοῦ κόσμου ὅπως ἡ σβάστικα (Ἰνδουισμὸς) τὸ γὶν καὶ τὸ γιάνγκ, τὸ ὤμ, ὁ τροχὸς διδασκαλίας τοῦ Βούδα» (σελ. 31).
.           Ἀντιστοίχως στὴν διδακτικὴ ἑνότητα «Ἡ χαρὰ τῆς γιορτῆς. Τὰ Χριστούγεννα» (σελ. 32) οἱ μαθητὲς τῆς Γ΄ Δημοτικοῦ θὰ διδαχθοῦν ἐκτὸς ἀπὸ τὴν βιβλικὴ ἀφήγηση, τὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ στὸ Κοράνι καθὼς καὶ γιορτὲς Θρησκειῶν τοῦ κόσμου: Ρᾶς Ἀσανᾶ: Ἡ ἀρχὴ τῆς χρονιᾶς γιὰ τοὺς Ἑβραίους, τὸ τέλος τοῦ Ramadan τῶν Μουσουλμάνων, Holi: Τὸ τέλος τοῦ χειμώνα καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἄνοιξης γιὰ τοὺς Ἰνδουιστὲς (κ.ο.κ.). Στὴν ϛ΄ Δημοτικοῦ, στὴν ἑνότητα «Ἅγιοι Ἄνθρωποι» (σελ. 57), οἱ μαθητὲς παρακινοῦνται νὰ γνωρίσουν «ἁγίους ἀνθρώπους ἄλλων θρησκειῶν». Ἡ παραπομπὴ στὴν σχετικὴ παράγραφο τῶν βασικῶν θεμάτων εἶναι ἐξωφρενική: «Ἅγιοι ἄνθρωποι στὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου: Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνοὺ (Κρίσνα), Δαλάι Λάμα, Γκάντι καὶ πολλὰ ἄλλα πρόσωπα ἱστορικὰ ἢ μυθικά». Παρόμοιες θρησκολογικὲς ἀναφορές, οἱ ὁποῖες μάλιστα διδάσκονται παράλληλα κι ὄχι σὲ ξεχωριστὲς ἑνότητες, βρίσκονται σὲ ὅλες τὶς τάξεις ἀπὸ τὴν Γ΄ Δημοτικοῦ μέχρι καὶ τὴν Γ΄ Γυμνασίου!

 .           Κι εἶναι ν’ ἀπορεῖ κανείς πῶς ἕνα πρόγραμμα πού ὑποτίθεται ὅτι ἀκολουθεῖ σύγχρονες διδακτικές κατευθύνσεις «μέ κέντρο τίς ἀνάγκες καί τίς κλίσεις τῶν μαθητῶν», δέν λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν τό αὐτονόητο: ὅτι ἕνα παιδί Δημοτικοῦ Σχολείου δέν μπορεῖ νά ἀφομοιώσει τόσο δύσκολους ὅρους καί νά διακρίνει ἔννοιες σέ τόσο μεγάλη εὐρύτητα καί ποικιλία. Μπορεῖ, γιά παράδειγμα, ἕνα μικρό παιδί νά μαθαίνει παράλληλα 10 ξένες γλῶσσες;…
.           Ἐξ ἄλλου αὐτὴ καθαυτὴ ἡ παράλληλη ἀναφορὰ στὶς θρησκεῖες ὅλου τοῦ κόσμου ποὺ προτείνει τὸ νέο Π.Σ. προκαλεῖ σύγχυση ἀκόμα καὶ στὶς μεγαλύτερες ἡλικίες καὶ εὐνοεῖ τὴν ἐσφαλμένη ἀντίληψη ὅτι «ὅλες οἱ θρησκεῖες τὸ ἴδιο πράγμα λένε μὲ τὸν δικό της τρόπο ἡ καθεμιά» (θρησκευτικός συγκρητισμός).
.           Ὡστόσο οἱ ὐποστηρικτὲς τοῦ νέου Προγράμματος προβάλλουν εὔλογες διακαιολογίες. Λένε: Στὸ σημερινὸ σχολεῖο ὁ δάσκαλος ἢ ὁ καθηγητής ἀπευθύνεται ὄχι μόνο σὲ Ἕλληνες ἀλλὰ καὶ σὲ ἀλλοδαποὺς μαθητές. Ὀφείλει λοιπὸν νὰ προσφέρει ἕνα μάθημα ποὺ θὰ «ἀγκαλιάζει» ὅλη τὴν τάξη. Πράγματι τὰ παιδιά, ἀπὸ τὶς ξένες χῶρες θὰ χαίρονται νὰ ἀκοῦν τὸν δάσκαλο νὰ διδάσκει στοιχεῖα τῆς θρησκείας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ τους. Παρομοίως ὅμως θὰ ἐνθουσιαστοῦν, ἂν τοὺς μιλᾶ στὴν γλῶσσα τους κι ἂν διδάσκει τὴν ἱστορία τους. Τί θὰ κάνουμε λοιπόν; Θὰ βάλουμε ὅλα τὰ παιδιὰ νὰ μάθουν τὴν ἱστορία τῆς Ἀλβανίας καὶ τοῦ Πακιστὰν καὶ τῆς χώρας κάθε μετανάστη;…Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρὰ εἶναι σοβαρὸς ὁ σχεδιασμὸς ἑνὸς προγράμματος σπουδῶν, ὁ ὁποῖος ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ κύματα τῶν μεταναστῶν; Κι ἂν οἱ μετανάστες ἐγκαταλείψουν τὴν πατρίδα μας, ὅπως ἤδη ἔχει ἀρχίσει σταδικὰ νὰ συμβαίνει λόγῳ οἰκονομικῆς κρίσεως, θὰ ἀλλάξουμε πάλι τὸν προσανατολισμὸ τῆς Παιδείας μας;
.           Ὅσο γιὰ τὴν ἐκβιαστικὴ ἀπειλὴ ὅτι ἂν δὲν κάνομε αὐτὴ τὴν ἀλλαγή, κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε ἐντελῶς τὸ μάθημα, θὰ ἀπαντήσουμε μὲ παρρησία: Ναί! Προτιμᾶμε νὰ μὴ διδάσκονται τὰ παιδιὰ καθόλου θρησκευτικὰ, παρὰ νὰ ἀφήσουμε αὐτὸ τὸ ἔκτρωμα θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ νὰ δηλητηριάζει τὶς ψυχές τους..           Εἶναι τργικὴ ἡ διαπίστωση τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ Πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερωνύμου, ὅπως τὴν ἐξέφρασε κατὰ τὴν ὁμιλία του στὴν Θεολογικὴ Ἀκαδημία τῆς Μόσχας: «Ἐδῶ στὴν Ρωσία προσπαθεῖτε νὰ ἐντάξετε τὰ Θρησκευτικὰ στὰ σχολεῖα, ἐνῶ στὴν Ἑλλάδα γίνεται τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο»! Πράγματι! Ἀλλεπάλληλες εἶναι οἱ ἐπιθέσεις ποὺ δέχεται τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὴν χώρα μας τὰ τελευταῖα χρόνια: Δυνατότητα ἀπαλλαγῆς μὲ ἁπλῆ αἴτηση, περιορισμὸς τῶν ὡρῶν διδασκαλίας, κατάργηση τοῦ μαθήματος στὰ ΕΠΑΛ, καὶ τώρα, νέο σοβαρὸ πλῆγμα: Μετάλλαξη σὲ Μάθημα Πανθρησκείας!
.           Ἂς ἐλπίσουμε ὅτι οἱ ἁρμόδιοι θὰ ἀντιληφθοῦν τὴν σοβαρότητα τοῦ θέματος καὶ θὰ ἀποσύρουν τὸ ἐν λόγῳ Πρόγραμμα Σπουδῶν γιὰ τὰ Θρησκευτικά. […].

πηγή