Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Τρίτη, Μαρτίου 28, 2017

28 Μαρτίου 1827. Στὸ στρατόπεδον τῆς Ἀττικῆς.


27 Μαρτίου 1827. Στὸ στρατόπεδον τῆς Ἀττικῆς.β
Στὴν (φερομένη ὡς) Γ΄ Ἐθνοσυνέλευσιν τῆς Τροιζῆνος (19 Μαρτίου [31 Μαρτίου] ἔως καὶ τὶς 5 Μαΐου [18 Μαΐου] τοῦ 1827) ἀποκτήσαμε, ἐκτὸς ἀπὸ κυβερνήτη καὶ τὶς ἐπικηρώσεις τῶν …χρεῶν μας, ἐπὶ πλέον καὶ στρατιωτικοὺς ἡγέτες. Ὄχι φυσικὰ Ἕλληνες ἀλλὰ …εἰσαγωμένους.
Ἡ πρώτη πράξις τῆς (φερομένης ὡς) Γ’ Ἐθνοσυνελεύσεως ἦταν ἡ (οὐσιαστική ἀκύρωσις τῶν Ἑλλήνων στρατιωτικῶν ἡγετῶν καὶ ἡ ἐπιβολὴ τῶν τότε ἀγαπημένων παιδιῶν τῆς οἰκογενείας τῶν Rothschild:
  • Ῥιχάρδος Τσῶρτς (Richard Church), ὡς Γενικὸς Ἀρχηγὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ στρατοῦ καὶ
  • λόρδος Θωμᾶς Κόχραν (Thomas Cochrane), ὡς ἀρχιναύαρχος τοῦ Ἑλληνικοῦ στόλου.
(Τί προτεκτορᾶτο θά ἤμασταν ἐάν δέν τούς ἀποδεχόμεθα;)
Ὅμως ἤδη οἱ στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις, σὲ Πελοπόννησο καὶ Στερεὰ Ἑλλάδα, εὑρίσκοντο σὲ δραματικὸ σημεῖον μὲ ἀποτέλεσμα, ἀπὸ τὴν μία πλευρὰ ἡ Ἀττική, μὲ τὶς δυνάμεις τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας ὑπὸ τὸν Κιουταχῆ, νὰ στενάζῃ ἀπὸ τὶς στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις, κι ἀπὸ τὴν ἄλλην ἡ Πελοπόννησος, μὲ τὶς δυνάμεις τοῦ Ἰμπραῆμ πασσᾶ τῆς Αἰγύπτου, ποὺ διενεργοῦσε ἀμέτρητες ἐπιθέσεις ἐκκαθαρίσεων καὶ λεηλασίας, ἀπηγόρευαν οὐσιαστικῶς κάθε εἰρηνικὸ ἔργο στὶς γύρω περιοχὲς καὶ ηὔξανον  τοὺς βαθμοὺς ἐξαρτήσεως τῆς Ἑλληνικῆς πλευρᾶς ἀπὸ τὰ νύχια τῶν δανειστῶν.
Οἱ πιέσεις δέ, πρὸς τὴν ἑλληνικὴ πλευρά, ἦσαν ἀσφυκτικές.
Μία πλευρὰ ὅμως, ποὺ μὲ ἐμφυλιακὲς συῤῥάξεις, ἐπεβλήθη καὶ ποὺ ἐξακολουθοῦσε νὰ ὑπηρετῇ, μὲ τὰ βυζαντινά της κατάλοιπα, τὶς ἰδεοληψίες τῆς δημογεροντίας, οἱ ὁποῖες, ἀκόμη κι ἐπὶ τουρκοκρατίας, ἦσαν τὸ μέσον ποὺ ἀσκοῦσε μονίμως χρέη ἐπόπτου ἐπάνω μας.
Ἐτίθετο πλέον σοβαρὸ θέμα ἐκκαθαρίσεως τῆς ἀπελευθερωθείσης Ἑλλάδος ἀπὸ τὰ ξενικὰ στρατεύματα.
Ὁ Καραϊσκάκης, ὁ μεγάλος νικητὴς τῶν δυνάμεων τοῦ Κιουταχῆ  στὴν Στερεὰ Ἑλλάδα, εἶχε ἐκπονήση σχέδιον ἀνακαταλήψεως τῆς Ἀττικῆς, ποὺ τὸ ἐξέθεσε στὸν Κόχραν καὶ στὸν Τσῶρτς. Βάσει αὐτοῦ οἱ ἑλληνικὲς δυνάμεις ὄφειλαν νὰ ἀποκλείσουν ἀπὸ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης, τοὺς Τούρκους καὶ τοὺς Ἀρβανιτο-ἀλβανοὺς τοῦ Κιουταχῆ στὴν Ἀττική, ποὺ ἐδέχοντο πλέον ἐνισχύσεις κι ἀπὸ τὶς δυνάμεις τοῦ Ἰμπραῆμ.
Σχέδιον ποὺ ἀρχικῶς ἔγινε δεκτό, μὰ στὶς λεπτομέρειές του, σιγὰ σιγά, ἐπέτυχε, κυρίως ὁ Κόχραν νὰ ἀκυρωθῇ. Καὶ ἤδη ἀπὸ τὶς 22 Μαρτίου τοῦ 1827 ὁ Καραϊσκάκης στρατοπέδευε στὸ Δαφνί, γιὰ νὰ ἐξαπολύῃ στρατιωτικὲς ἐπιθέσεις κατὰ τῶν ὀθωμανικῶν στρατευμάτων.
Τμῆμα τοῦ σχεδίου τοῦ Καραϊσκάκη, ποὺ προέβλεπε τὴν ἀπόβασιν στὴν Ἀττικὴ Πελοποννησίων ὁπλαρχηγῶν, ἀκυρώθη, διότι ὁ Κόχραν ἠξίωσε ἀπὸ τὴν Ὕδρα, τὶς Σπέτσες καὶ τὰ Ψαῤῥὰ νὰ ἐπιστρατεύσουν τοὺς …ναυτικούς τους!!! Ἄνδρες ἐμπείρους στὴν θάλασσα ἀλλὰ ἀδαεῖς στὴν ξηρά.
Κι ἔτσι, μεγάλο τμῆμα τῶν πληρωμάτων μετετράπη σὲ …ὁπλαρχηγούς, ποὺ ἀπεβιβάσθησαν στὴν Ἀττικὴ γιὰ νὰ πολεμήσουν τὰ ἐμπειροπόλεμα στρατεύματα τοῦ Κιουταχῆ καὶ τοῦ Ἰμπραῆμ.
Δέκα λόγοι, χιλίων ἀνδρῶν, μὲ ἀρχηγοὺς τὸν Σᾶββα Τρῖπο, τὸνΘεόδωρον Μπούμπη, τὸν Παντελῆ Αἰγινίτη, τὸν Ἀναγνώστη Ντενάκη, τὸν Νικόλαο Βότση, τὸν Λ. Κριεζῆ, τὸν Ἀναστάσιο Ῥομπότση, τὸν Ἀνδρέα ‘Ρούγκα, τὸν Νικόλαο Καλοδῆμα  καὶ τὸν Μαρτσαχῆ.
Οἱ λόχοι αὐτοὶ μετεφέρθησαν ἀπὸ τὴν Ὕδρα στὸ Φάληρον ἀπὸ πέντε πλοῖα καὶ ἐτέθησαν ὑπὸ τὶς διαταγὲς τοῦ Καρόλου Οὔρκουαρτ, ποὺ ἐδέχετο ἀπ΄ εὐθείας διαταγὲς ἀπὸ τὸν Κόχραν.
Ἀκόμη τριακόσιοι ἄνδρες, ναυτικῶν πληρωμάτων, ἀπὸ τὶς Σπέτσες, ἐτέθησαν ὑπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Κόχραν.
Ἡ συνολικὴ δύναμις τῶν Ἑλλήνων, στὸ Φάληρο καὶ στὴν Ἀττική, ἔφθανε στὶς 10.000.
 Δημήτριος Καλλέργης μὲ τοὺς Κρῆτες, ὁ Γενναῖος Κολοκοτρώνης καὶ λοιποὶ Πελοποννήσιοι ὁπλαρχηγοί, μαζὺ μὲ τὶς δυνάμεις τῶν Ἰωάννουκαὶ Πανοῦτσου Νοταρᾶ, ἐπὶ κεφαλῆς τακτικῶν καὶ ἀτάκτων στρατιωτικῶν σωμάτων Πελοποννήσου, ὁ Τζαβέλλας μὲ τοὺς Σουλιῶτεςκαὶ ὁ Μακρυγιάννης μὲ τοὺς Στερεοελλαδίτες, συνοδευόμενοι ἀπὸ ὅσους ἀτάκτους εὑρίσκοντο ἐκείνην τὴν ἐποχὴ στὴν Πελοπόννησο, στὴν Στερεὰ Ἑλλάδα καὶ τὴν Εὔβοια, ἀπαρτίζοντας στράτευμα δύο χιλιάδων ἀνδρῶν, ὑπακούοντας στὶς ἐντολὲς τοῦ Θωμᾶ Γκόρντον, ἐτέθησαν στὴν διάθεσιν τοῦ …«στρατάρχου» Κόχραν, στὶς 28 Μαρτίου τοῦ 1827. Τὸ ἐν λόγῳ στράτευμα σταδιακῶς ἐλάμβανε θέσεις μάχης, μὰ συνήθως ἄνευ στρατηγικῆς σημασίας, ἐφ΄ ὅσον ὅλο τὸ ἀρχικὸ σχέδιον σταδιακῶς ἄλλαζε.
Τὴν ἐπομένη, 29 Μαρτίου τοῦ 1827, ὅλο αὐτὸ τὸ στράτευμα, δίχως πραγματικοὺς δεσμοὺς μεταξύ του, μὰ κυρίως μὲ τὰ …χρηματικὰ ἔπαθλα ἐμπρός του, ξεκινοῦσε ἕναν ἀγῶνα δίχως …στόχο, δίχως σκοπὸ καὶ στὴν πραγματικότητα δίχως ἡγέτη.
Ὁ ἐμπνευστὴς τοῦ σχεδίου Γεώργιος Καραϊσκάκης καθημερινῶς ὑπεσκάπτετο ἀπὸ τὸν …«στρατάρχη».
Οἱ ἐντολὲς τοῦ Κόχραν, ἡ διάταξις τῶν ἑλληνικῶν στρατιωτικῶν σωμάτων καὶ ἡ ἀνισοκατάταξις τῶν δυνάμεων ὁδήγησαν στὴν καταστροφὴ τοῦ Ἀναλάτου καὶ στὸν θάνατο (;;;) τοῦ Καραϊσκάκη, ποὺ …«ὄλως συμπτωματικῶς» ἦταν π…ἀναγκαῖος γιὰ τὴν παγίωσιν τοῦ προτεκτοράτου.
Πληροφορίες ἀπό:
«Ἀπομνημονεύματα» Μακρυγιάννη
«Ἑλληνικὰ Ὑπομνήματα», Γενναίου Κολοκοτρώνη
«Ἀπομνημονεύματα», Σπηλιάδου Νικολάου
«Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις», Διονύσιος Κόκκινος
ἡ εἰκόνα ἀπὸ τὸν Διονύσιο Κόκκινο

Τετάρτη, Μαρτίου 22, 2017

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ' ΝΗΣΤΕΙΩΝ (Αγίου Ιωάννου της Κλίμακας). (Μάρκου κεφ. θ' στίχοι 17-31)ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ; «Διδάσκαλε, ήνεγκα τον υιόν μου προς σε....»

Διδάσκαλε, ήνεγκα τον υιόν μου προς σε....
 ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΗΡΞΕ η αγάπη και απέραντη η στοργή του Κυρίου μας προς τα παιδιά και τους νέους κατά την επίγεια ζωή Του. Όταν κάποτε στην πόλη της Καπερναούμ ρωτήθηκε από τους μαθητές Του, ποιός θα είναι ο μεγαλύτερο και πιο διακεκριμένος στη Βασιλεία των ουρανών, ο Κύριος προσκάλεσε ένα παιδί, το έστησε ανάμεσα τους και είπε: «Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 18, 3). Ο ευαγγελιστής Μάρκος μας διασώζει μια χαρακτηριστική λεπτομέρεια της συμπεριφοράς του Κυρίου: «Και εναγκαλισάμενος αυτό» (Μαρκ. 9, 36). Έκφραση απέραντης στοργής και τρυφερής αγάπης προς την αθώα παιδική ηλικία. Άλλοτε πάλι μητέρες του έφεραν τα μικρά παιδιά τους για να τα ευλογήσει. Οι μαθητές τις επέπληξαν και τις εμπόδισαν. Ο Κύριος τότε θα παρέμβει αγανακτισμένος για την πράξη τους και θα πει: «Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς εμέ, και μη κωλύετε αυτά. Των γαρ τοιούτων εστί η βασιλεία του Θεού» (Μαρκ. 10,14). Την αγάπη του Χριστού για τα παιδιά και τους νέους φανερώνουν και τα θαύματα Του. Ανέστησε τη νεκρή κόρη του αρχισυναγωγού Ιαείρου (Λουκ. 8, 40-42 & 49-56). Απάλλαξε την κόρη της Χαναναίας από το ακάθαρτο πνεύμα που τη βασάνιζε (Ματθ. 15, 21-28). Θεράπευσε τον άρρωστο γιο του βασιλικού στην Κανά της Γαλιλαίας (Ιω. 4, 46-54). Ανέστησε τον μονάκριβο γιο της χήρας στη Ναΐν (Λουκ. 7, 11-17). Και ακόμη θεράπευσε, όπως μας ιστορεί η σημερινή ευαγγελική περικοπή, το δυστυχή εκείνο σεληνιαζόμενο νέο. Ο πονεμένος πατέρας του ευαγγελίου ΠΟΝΕΜΕΝΟΣ ΒΑΘΙΑ ο πατέρας του δυστυχούς νέου πλησιάζει τον Κύριο. Πέφτει στα γόνατα και λέει: «Διδάσκαλε, ήνεγκα (= έφερα) τον υιόν μου προς σε...». Ιστορεί την τραγική κατάσταση του παιδιού του. Περιγράφει με φρίκη τα όσα έκανε κάτω από την επήρεια του δαιμονίου. Αναφέρει την αδυναμία των μαθητών, στους οποίους είχε καταφύγει, να το θεραπεύσουν. Και, τέλος, παρακαλεί να τον σπλαχνιστεί και να τον βοηθήσει. Ο Κύριος θα ζητήσει πίστη. Και ο δυστυχισμένος πατέρας θα φωνάξει: «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Ο πόνος και τα δάκρυα του πατέρα, το φρικτό θέαμα του κυριευμένου από το δαιμόνιο νέου, θα συγκινήσουν τον Κύριο. Επιτιμά, λοιπόν, το ακάθαρτο πνεύμα και το διατάσσει να φύγει από το παιδί. Το δαιμόνιο κάτω από τη παντοδύναμη προσταγή του Κυρίου αναχωρεί. Ο νέος ελευθερώνεται και θεραπεύεται. Για μια ακόμη φορά ο Κύριος Ιησούς αναδεικνύεται ο ιατρός και ο σωτήρας μιας δυστυχισμένης υπάρξεως, που βρισκόταν στο άνθος της ηλικίας της. Είναι αξιοσπούδαστη η στάση του πατέρα. Αναζητεί τον Κύριο με λαχτάρα. Και πιστεύοντας πως μόνο Εκείνος μπορούσε να θεραπεύσει το παιδί του, το οδηγεί κοντά Του. Εκφράζει όλο τον πόνο της ψυχής του. Γονατίζει. Ομολογεί την ακλόνητη πίστη του. Θερμοπαρακαλεί. Η στάση αυτή του πατέρα του δυστυχούς εκείνου νέου θέτει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα και για τους σημερινούς γονείς. Τους γονείς των παιδιών κάθε εποχής. Που οδηγούν άραγε τα παιδιά τους; Προς τα που τα κατευθύνουν; Με ποιές αρχές τα διαπαιδαγωγούν; Αλλά και κάτι άλλο ακόμη: Αν τα παιδιά παρεκκλίνουν, αν εμπλακούν στα γρανάζια της ποικιλώνυμης διαφθοράς των καιρών μας, πού προσφεύγουν για βοήθεια; Που τα οδηγούν για να τα σώσουν;

 Οι αδιάφοροι γονείς.

 ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ κατηγορία γονέων αδιαφορεί. Μένει ανυποψίαστη για τις τεράστιες ευθύνες που έχει για την ηθική θωράκιση και την ψυχική καλλιέργεια των παιδιών μας. Όλο το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην εξασφάλιση υλικών μέσων και ανέσεων. Τα παιδιά να μεγαλώσουν χωρίς να τους λείψει τίποτε. Να τραφούν και ντυθούν καλά. Να μορφωθούν. Να καταλάβουν κάποιο σημαντικό πόστο. Να έχουν άφθονα χρήματα. Η στάση όμως αυτή υποδηλώνει ότι βλέπουμε τα παιδιά μας σαν σάρκες μόνο. Μας διαφεύγει ότι μέσα τους κρύβουν και μιαν αθάνατη ψυχή, που έχει κι εκείνη τις δικές της ανάγκες, ανάγκες πνευματικές. Λησμονούμε ότι το πρώτιστο καθήκον μας είναι να τα οδηγήσουμε κοντά στο Χριστό. Να φυτέψουμε στις αθώες καρδιές τους την αγάπη και τον φόβο του Θεού. Να οπλίσουμε τα αδύναμα σκαριά τους με την άγκυρα της πίστεως. Να τα εμπνεύσουμε να ακολουθήσουν τον ευλογημένο δρόμο της χριστιανικής ζωής. Να τα προφυλάξουμε από ποικίλες ιδεολογίες που επιδιώκουν να τα παγιδεύσουν ή τρομακτικούς ηθικούς κινδύνους που – ιδιαίτερα στις μέρες μας – τα απειλούν. Και, δυστυχώς, την εγκληματική αμέλεια των γονέων της κατηγορίας αυτής σπεύδει να ολοκληρώσει το πεζοδρόμιο. Ο σωματέμπορος. Ο έμπορος ναρκωτικών. Ο ξεσκολισμένος συμμαθητής. Η συμμαθήτρια με τα χαλκαδιασμένα μάτια. Η «ντισκοτέκ». Το μπαράκι με τα χαμηλωμένα φώτα. Όλα αυτά τα κανάλια του ξεπεσμού και της διαφθοράς των παιδιών μας. Οι «προοδευτικοί» γονείς ΜΙΑ ΑΛΛΗ κατηγορία γονέων: Είναι οι λεγόμενοι μοντέρνοι και προοδευτικοί γονείς που πιπιλίζουν την καραμέλα της ελευθερίας και του προοδευτικού πνεύματος και που θεωρούν αναχρονιστικό το να οδηγήσουν τα παιδιά τους κοντά στο Χριστό και την Εκκλησία. Είναι αντίθετοι τα παιδιά τους να λάβουν χριστιανική αγωγή. Ούτε τη δίνουν οι ίδιοι, ούτε το έργο της Εκκλησίας βοηθούν. Ειρωνεύονται τον θεσμό των Κατηχητικών Σχολείων. Αρνούνται να δώσουν στα χέρια των παιδιών ένα χριστιανικό έντυπο. Τα εμποδίζουν να προσέλθουν στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Άτακτοι οι ίδιοι στη ζωή τους πολλές φορές, δεν έχουν το κύρος και το ηθικό σθένος για να μιλήσουν στις καρδιές των παιδιών τους. Προσανατολισμένοι σφαλερά, οδηγούν και τα παιδιά τους σε επικίνδυνα μονοπάτια. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Η καθημερινή πραγματικότητα επιβεβαιώνει το λόγο της Γραφής: «Οι μακρύνοντες εαυτούς από σου απολούνται» (Ψαλμ. 72,27). Την απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Θεό και το θέλημα Του αργά ή γρήγορα ακολουθεί η απώλεια. Την περιφρόνηση και την ασύστολη καταπάτηση των κανόνων της ευαγγελικής ηθικής διαδέχεται ο ξεπεσμός! 

Οι υπεύθυνοι γονείς.

 ΚΑΙ Η ΤΡΙΤΗ κατηγορία: Είναι οι γονείς εκείνοι που συναισθάνονται το χρέος τους. Που αναμετρούν καθημερινά τις ευθύνες τους. Που έχουν συνείδηση και του μεγαλείου και του βάρους της αποστολής τους. Πρώτ’ απ’ όλα πιστεύουν στον Θεό. Αγωνίζονται να ζήσουν κατά το θέλημα Του. Βλέπουν την οικογένεια τους ως «κατ’ οίκον εκκλησία», ένα κομμάτι της Βασιλείας του Θεού. Είναι οι γονείς που γνωρίζουν τι είδους θησαυρό εμπιστεύτηκε ο Θεός στα χέρια τους. Πόσο βαθιά τους τίμησε αξιώνοντας τους να φέρουν στον κόσμο νέες ανθρώπινες υπάρξεις. Και γι’ αυτό αγωνιούν και παλεύουν όχι μόνο για την υλική αλλά προπάντων για την πνευματική ανάδειξη των παιδιών τους. Σαν καλοί άγγελοι επαγρυπνούν νύχτα και μέρα, παρακολουθώντας με αγάπη και στοργή τα παιδιά τους. Ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή και στην κοινωνία που ζούμε με τους τόσους κινδύνους και τους πολλούς και ύπουλους εχθρούς. Και ως υπεύθυνοι χριστιανοί γονείς αγωνίζονται για τη χριστιανική ανατροφή και την ορθή διαμόρφωση του χαρακτήρα τους. Με την συνεπή ζωή και το διδακτικό τους λόγο σπέρνουν το σπόρο της πίστεως και ανάβουν τη φλόγα της αγάπης του Χριστού στις αθώες ψυχές των παιδιών που τους χάρισε ο Κύριος.

 Η βαθύτερη δίψα των σημερινών παιδιών.

 ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑ βάθος έχουν ανάγκη και αναζητούν σήμερα τα παιδιά μας είναι ο Θεός. Απογοητευμένα από τους διάφορους ψευδομεσσίες και την αναρχούμενη θάλασσα των ποικιλώνυμων συστημάτων και ιδεολογιών αναζητούν τον ζώντα και αληθινό Θεό. Ποθούν την αγάπη Του. Διψούν τη δικαιοσύνη Του. Έχουμε ιερή υποχρέωση όλοι μας και ιδιαίτερα οι γονείς στην ώρα αυτή της αναζήτησης να σταθούμε κοντά τους. Και να γίνουμε οι έμπειροι χειραγωγοί τους στην ανακάλυψη του αληθινού Θεού. Ο απόστολος Παύλος μας δίνει έναν υπέροχο κανόνα ορθής αγωγής: «Οι πατέρες μη παροργίζετε τα τέκνα υμών, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. 6, 4). Ο πατέρας του νέου του σημερινού ευαγγελίου μας δίνει φωτεινό παράδειγμα. Η σωτηρία και η προκοπή των παιδιών μας υπάρχει μόνο κοντά στον Χριστό. Γι’ αυτό και αποτελεί χρέος μας να τα οδηγήσουμε κοντά Του.

Κυριακὴ Δ΄ Νηστειῶν (Μᾶρκ. 9,17-31) ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΓΟΝΕΩΝ +Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος



π. Αυγουστινος ιστΣΗΜΕΡΑ, ἀγαπητοί μου, εἶνε Τετάρτη (Δ΄) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Θέλω νὰ στρέψω τὴν προσοχή σας στὸ εὐαγγέλιο τῆς ἡμέρας. Εἶνε ἡ ἱστορία ἑνὸς πατέρα, καὶ συγχρόνως ἡ ἱστορία ὅλων τῶν οἰκογενειαρχῶν ὅλων τῶν αἰ­ώνων κάθε ἐποχῆς καὶ ἰδίως τῆς σημερινῆς.

* * *

Τί λέει τὸ εὐαγγέλιο; 
Ἕνας πατέρας εἶχε ἕ­να παιδὶ ποὺ ἀρρώστησε ἀπὸ ἀρρώστια φοβερή· τὰ αἴτιά της ἦταν ὄχι φυσικὰ ἀλλὰ ὑ­περφυσικά· ὀνομάζεται δαιμονισμός. Καὶ σήμερα πολλὰ πράγματα ποὺ συμβαί­νουν στὶς οἰκογένειες πιστεύω ὅτι δὲν ἐξηγοῦνται ἀλ­λιῶς· εἶνε δαιμονισμός, ὅπως περιέγραψε ὁ ῾Ρῶ­σος Ντοστογιέφσκυ στὸ ἔργο του Δαιμονισμένοι. Ὅπως τὸ βόδι, ποὺ ἅμα τὸ πιάσῃ ὁ τάβανος δὲν ἡσυχάζει πιὰ ἀλλὰ τρέχει ἀσυγ­κρά­­τητο μὲ τὸ κεφάλι κάτω, ἔτσι μοιάζουν πολλὰ παιδιά. Δὲν ἡσυχάζουν· εἶνε δυστυχισμένα, καὶ πιὸ δυστυχισμένοι οἱ γονεῖς τους.
Τὸ παιδὶ αὐ­τὸ λοιπὸν δαιμονίστηκε, τὸ «τσί­μ­πησε μῦγα» δαιμονική. Ὅταν τό ᾽πιανε κρίσις ἔπεφτε κάτω καὶ χτυπιόταν, σπαρταροῦσε σὰν τὸ ψάρι, ἔβγαζε ἀφροὺς ἀπ᾽ τὸ στόμα κ᾽ ἔτριζε τὰ δόντια. Ὁ πατέρας τὸ εἶχε πάει παντοῦ, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν οὔτε γιατροὶ οὔτε μάγοι οὔτε κανεὶς ἄλλος νὰ τὸ θεραπεύσουν. Ἀ­πελπισμένος πιὰ πῆγε στὸ Χριστό. Καὶ ὁ Χριστός, ποὺ εἶδε τὸ παιδὶ νὰ κυλιέται μπροστὰ στὰ πόδια του, ρώτησε τὸν πατέρα· ―Πόσον και­ρὸ εἶνε ἔτσι τὸ παιδί; Καὶ ὁ πατέρας ἀπήν­τησε· ―«Παιδιόθεν», ἀπὸ μικρό (Μᾶρκ. 19,21).
Γεννᾶται ἡ ἀπορία· γιατί ρωτάει ὁ Χριστός; δὲν ξέρει; Ὡς Θεὸς παντογνώστης ξέρει ὅ­λες τὶς λεπτομέρειες, ἀλλὰ ρώτησε ἐπίτηδες. Ὅπως ὁ δάσκαλος ρωτάει τὸ μαθητὴ ὄχι διότι ἀγνοεῖ, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν διδάξῃ κάτι, ἔτσι καὶ ὁ Χριστός, ὁ αἰώνιος διδάσκαλος· ρώτησε, διότι ἀπὸ τὴν ἀπάντησι τοῦ πατέρα ἤθελε νὰ βγάλῃ μιὰ μεγάλη διδασκαλία· ὅτι οἱ γονεῖς πρέπει νὰ ἐνδιαφέρωνται γιὰ τὰ παιδιά τους ἀπὸ νωρίς, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ γεννιῶνται κι ἀ­κούγεται τὸ πρῶτο τους κλάμα, ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θηλάζουν καὶ λένε τὶς πρῶτες λέξεις.
Τὸ ἐπεισόδιο λοιπὸν αὐτὸ ἔχει μεγάλη παιδαγωγικὴ σημασία, ἰδίως γιὰ τοὺς γονεῖς. Τότε ἦταν αὐτὸς ὁ πατέρας μὲ δαιμονισμένο τὸ παιδί· σήμερα χιλιάδες παιδιὰ εἶνε δαιμονισμένα. Ποιός φταίει, ποιός εὐθύνεται γι᾽ αὐτό; Εὐθύνη φέρει καὶ ἡ πολιτεία – τὸ κράτος, εὐ­θύνη φέρει καὶ ἡ Ἐκκλησία, εὐθύνη φέρει καὶ ἡ κοι­νωνία· ἀλλὰ σὲ τελευταία ἀνάλυσι τὸ μεγάλο μερίδιο εὐθύνης φέρουν ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα, οἱ γονεῖς. Ἐξετάζοντας τὴ διαγωγὴ τῶν γονέων μποροῦμε νὰ τοὺς κατατάξουμε στὶς ἀκόλουθες τέσσερις κατηγορίες.

⃝ Πρώτη κατηγορία γονέων εἶνε οἱ ἀδιάφο­ροι. 
Γι᾽ αὐτοὺς «πέρα βρέχει». 
Εἶνε ἄνθρωποι ποὺ συνήθισαν νὰ κάνουν πάντα τὰ κέφια τους.
 Ἔτσι καὶ στὸ γάμο. 
Παν­τρεύονται καὶ γεννοῦν παιδιά, ἀλλ᾽ ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ θὰ γεννηθῇ τὸ παιδὶ ἀμελοῦν τὸ χρέος τους ἀπέναντί του· δὲ νοιάζονται γιὰ τὴν ἀνατροφή του. Συνεχίζουν τὴ ζωή τους ὅ­πως πρίν· κυνηγοῦν τὶς δι­ασκεδάσεις καὶ τὰ θεάματα, τρέχουν στὰ κέν­τρα, στὸ χαρτοπαί­γνιο, στὸ ξενύ­χτι, στὸ πιοτὸ καὶ στὸ μεθύσι…. Ὡς πρὸς τὴ διαπαιδαγώγησι τοῦ παιδιοῦ μένουν τελείως ἀδιάφοροι.
Ἔγραψαν οἱ ἐφημε­ρίδες τὸ ἑξῆς φοβερό. Κάποιο εὐκατάστατο ἀντρόγυνο στὴν Ἀθήνα ἔκλεισαν τὰ δυὸ μικρά τους παιδιά, ἡλικίας 3 – 4 ἐτῶν, μέσα στὸ πολυ­τελὲς διαμέρισμά τους, τοὺς ἔδωσαν καὶ ὑ­πνωτικὸ νὰ κοιμηθοῦν, κι αὐ­τοὶ βγῆκαν σὲ κέντρο στὴ Γλυφάδα νὰ διασκεδάσουν. Ξύπνησαν ὅμως τὰ παιδιά, εἶδαν ὅτι ὁ πατέρας καὶ ἡ μάνα λείπουν, ἔβαλαν τὶς φωνὲς μέσ᾽ στὸ σκοτάδι κι ἀναστάτωσαν ὅλη τὴν πολυκατοικία. Οἱ συγκάτοικοι εἰδοποίησαν καὶ ἡ ἀστυνομία ἦρθε καὶ τὰ βρῆκε ὁλομόναχα. Τὸ πρωὶ κατὰ τὶς 5 ἡ ὥρα γύρισαν οἱ προκομμένοι οἱ γονεῖς. Προτίμησαν τὴ διασκέδασι ἀ­διαφορώντας γιὰ τὰ παιδιά τους.
Δὲν εἶνε πολὺς καιρὸς ποὺ ἦρθε στὴ μητρό­πολι ἀπὸ ἕνα χωριὸ μιὰ γυναίκα μὲ πέντε παιδάκια. Εἶμαι δυστυχισμένη, λέει. Ὁ ἄντρας μου μᾶς ἄφησε, πῆγε στὴ Γερμανία τάχα νὰ ἐργαστῇ, καὶ ἕνα χρόνο τώρα οὔτε ἕνα μάρκο δὲν ἔστειλε. Τρώει τὰ λεφτά του μὲ ξένες γυναῖ­κες. Ἔγραψα στὸν πρόξενο ἐκεῖ, μὰ ποῦ νὰ τὸν βρῇ κι αὐτὸς στὴν ἀχανῆ χώρα; Μᾶς ξέχασε…
Αὐτοὶ οἱ γονεῖς δὲ διδάσκονται ἔστω ἀπὸ τὰ ζῷα; Πῆγα σ᾽ ἕνα χωριὸ κι ἄκουσα μιὰ ἀγελάδα νὰ κλαίῃ ὅλη νύχτα. ―Τί ἔπαθε; ρωτῶ. ―Τῆς πῆραν τὸ μοσχαράκι, μοῦ λένε. Δὲν πᾷς νὰ πά­ρῃς ἀπὸ μιὰ προβατίνα τὸ ἀρνάκι της; Δὲν τολμᾷς νὰ πάρῃς τὸ λιονταράκι ἀπὸ τὴ λέαινα; θὰ σὲ ξεσχίσῃ. Ἀνέβηκε κυνηγὸς στὴ φωλιὰ ἑνὸς ἀετοῦ νὰ πάρῃ τὰ πουλιά του, κι ὁ ἀετὸς ἔπεσε πάνω του καὶ τὸν σκότωσε. Τὰ ζῷα ἔ­χουν περισσότερη φροντίδα γιὰ τὰ μικρά τους.
Ὑπάρχουν βέβαια γονεῖς ποὺ φροντίζουν νὰ ἔχουν τὰ παιδιά τους ροῦχα, παπούτσια, κάλτσες, βιβλία, καὶ πρὸ παντὸς φαῒ καλὸ καὶ πλούσιο – γι᾽ αὐτὸ δὲν τὰ νηστεύουν Τετάρτη – Παρασκευή. Φροντίζουν δηλαδὴ γιὰ τὰ ὑ­λικά, καὶ νομίζουν ὅτι ἔτσι τελείωσε ἡ ὑποχρέ­ωσί τους, ἀλλὰ γιὰ τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ κανένας λόγος. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶνε, ὅτι τέτοια παιδιά, ποὺ στεροῦνται τὴν ψυχικὴ καλλι­έρ­γεια, γίνονται ἀνάγωγα καὶ διεστραμμένα. 

⃝ Ἡ δεύτερη κατηγορία εἶνε οἱ μοντέρνοι γο­νεῖς. 
Αὐτοὶ ἐνδιαφέρονται γιὰ τὰ παιδιά· τὸ ἐν­διαφέρον τους ὅμως εἶνε νὰ ἐξελιχθοῦν κα­τὰ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, σύμφωνα μὲ τὸ ῥεῦ­μα τῆς ἐποχῆς. Ἡ κόρη τους νὰ ντυθῇ μὲ τὴν τελευταία μόδα· ὁ γυιός τους νὰ μετέχῃ σὲ ὅ­λες τὶς κοινωνικὲς ἐκδηλώσεις καὶ τὰ παιχνί­δια· νὰ μάθουν μουσική, ξένες γλῶσσες, τρόπους εὐγενείας. Θέλουν νὰ ἔχουν παιδιὰ ἐξελιγμένα κατὰ τὰ εὐρωπαϊκὰ καὶ ἀμερικανικὰ πρότυπα, ὄχι χωριάτες. Ἐνδιαφέρονται λοι­πόν, ἀλλὰ λανθασμένα. 
Ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν πνευματικὴ διάπλασι τῶν παιδιῶν, ἀποφεύγουν νὰ τοὺς δώσουν χριστιανικὴ ἀνατροφή, δὲν τ᾽ ἀ­φήνουν νὰ ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴ διδασκαλία της. Ἀλλ᾽ ἐὰν τὸ παιδί σου μάθῃ ὅλες τὶς γλῶσσες τοῦ κόσμου, δὲν γίνῃ ὅμως ἄνθρωπος, τί νὰ τὸ κάνῃς; 
⃝ Τρίτη κατηγορία γονέων εἶνε οἱ ἄθεοι. 
Αὐτοὶ δὲν πιστεύουν, καὶ εἶνε ὄχι ἁπλῶς ἀδιάφοροι ἀλλὰ καὶ ἐπιθετικοί· πᾶνε κόντρα στὴ χριστια­νι­κὴ διαπαιδαγώγησι τῶν παιδιῶν τους. Θέλουν νὰ ξερριζώσουν ἀπὸ τὴν ψυχή τους τὸ θρησκευτικὸ συναίσθημα καὶ νὰ τὰ κάνουν ἄθεα.
Μιὰ φορὰ σὰν ἱεροκήρυκας, ὅταν πλησιάσα σ᾽ ἕνα χωριό, ἄκουσα μιὰ φοβερὴ βλαστήμια. Πλησιάζω καὶ τί νὰ δῶ· κάτω ἀπὸ ἕνα δέν­τρο ἕνας πατέρας κρατοῦσε τὸ παιδάκι του στὴν ἀγκαλιὰ καὶ τὸ μάθαινε νὰ βλαστημάῃ τὸ Θεό!
Σ᾽ ἕνα χωριὸ τῆς Πτολεμαΐδος ἕνα παιδὶ τε­­λείωσε τὸ σχολεῖο μὲ ἄριστα καὶ παίρνον­τας τὸ ἀπολυτήριο εἶπε στοὺς γονεῖς του, ὅτι θὰ σπουδάσῃ θεολόγος, γιὰ νὰ γίνῃ ἱεροκήρυκας καὶ νὰ πάῃ μάλιστα στὴν Οὐγκάντα ἱεραπόστολος. Κι ὁ πατέρας σήκωσε καρέκλα νὰ τὸ χτυπήσῃ. Ἔκαναν οἰκογενειακὸ συμβούλιο κ᾽ ἔβαλαν τοὺς συγγενεῖς ὅλους νὰ πιέσουν τὸ παιδὶ ν᾽ ἀλλάξῃ ἀπόφασι καὶ νὰ σπουδάσῃ κάτι προσοδοφόρο. Καὶ ἦταν τέτοιος ὁ πόλεμος νεύρων, ὥστε τώρα τὸ παιδὶ ἀπὸ ἀριστοῦχος κατήντησε νὰ εἶνε στὸ ψυχιατρεῖο. Γι᾽ αὐτὸ ὑ­πάρχει σήμερα τόση ἔλλειψις κληρικῶν.

⃝ Πρώτη κατηγορία λοιπὸν οἱ ἀδιάφοροι, δευ­τέρα κατηγορία οἱ μοντέρνοι, τρίτη κατηγορία οἱ ἄπιστοι καὶ ἄθεοι, καὶ τετάρτη κατηγορία οἱ εἰδωλολάτρες. 
Γονεῖς εἰδωλολάτρες εἶ­νε ἐκεῖ­νοι ποὺ κάνουν τὸ παιδί τους εἴδωλο καὶ τὸ λατρεύουν.
 Σπεύδουν ν᾽ ἀνταποκρι­θοῦν σὲ κάθε ἐπιθυμία του, ἱκανοποιοῦν ὅλες τὶς ἀ­­παιτήσεις του, ἀκόμα καὶ τὶς πιὸ παράλο­γες, δὲν τοῦ χαλοῦν ποτέ χατίρι. Οἱ γονεῖς αὐ­τοὶ δὲν βλέπουν στὸ παιδί τους κάτι ποὺ νὰ θέλῃ δι­όρθωσι, θεω­ροῦν τὸν κανακάρη τους ἰδανικό. Γι᾽ αὐτὸ δὲν φρον­τίζουν νὰ τὸν διαπλά­σουν, νὰ περικόψουν ἐλαττώματα καὶ νὰ καλλιεργή­σουν ἀγαθὰ στοιχεῖα ποὺ λείπουν. Δὲν παιδεύουν, δὲν μαλώνουν, δὲν τιμωροῦν τὸ παιδί. Τὸ ἐπαινοῦν μπροστά του, καὶ καυχῶνται στοὺς ἄλλους γι᾽ αὐτὸ μπροστὰ καὶ πίσω του. Ἂν κάποιος τοὺς ἐνημερώσῃ γιὰ κάποια ἀταξία του καὶ τοὺς ἐπισημάνῃ κάποια ἀδυναμία του, τὸν κάνουν ἐχθρό.
Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς κακῆς ἀγωγῆς εἶνε ὅτι διαπλάθονται φίλαυτοι καὶ ἐγωιστικοὶ τύ­ποι, ἀπαιτητικοὶ καὶ ἐριστικοί, ἀκοινώνητοι καὶ ἀγύμναστοι στὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς. Καὶ αὐτὰ τὰ γεύονται πρῶτοι οἱ ἴδιοι οἱ γονεῖς πού, ἀντὶ τῶν τόσων περιποιήσεων, εἰσπράττουν συχνὰ ἀπὸ τὸ κακομαθημένο παιδί τους ἀστοργία καὶ ἀδιαφορία, ὅπως περιγράφει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς στὶς διδαχές του.

* * *

Ὁ σωστὸς γονεύς, ἀγαπητοί μου, οὔτε ἀδι­αφορεῖ γιὰ τὸ παιδί του, ἀλλ᾽ οὔτε τὸ κάνει εἴ­δωλο. Ἐνδιαφέρεται καὶ προσπαθεῖ νὰ τὸ διαπαιδαγωγήσῃ ἀπὸ τὴ μικρή του ἡλικία μακριὰ ἀπὸ τὴ μόδα καὶ τὴν ἀθεΐα. Σκοπός του εἶνε νὰ τοῦ κληροδοτήσῃ τὴν πίστι καὶ νὰ τοῦ διδάξῃ τὴν ἀγάπη στὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου, στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 23-3-1974 Σάββατο ἑσπέρας)

Παρασκευή Δ΄Χαιρετισμῶν Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου.



μνος πας ττται τῷ πλήθει τν πολλν οκτιρμν σου.
Συγκεντρωθήκαμε γιά τέταρτη φορά σήμερα, γαπητοί μου, τέταρτη Παρασκευή τν Χαιρετισμν, γιά νά μνήσουμε τήν Παναγία μητέρα μας καί μητέρα τοῦ Θεοῦ μας. 
Ὁ στίχος τόν ποο ναφέραμε θέλει νά μς πε, πώς ποιον μνο καί ν πομε, ποια δοξολογία καί ν τς προσφέρουμε, δέν εναι τίποτε, δέν πιάνει τίποτε μπροστά στό μέγεθος τς καλωσύνης της, στό πλθος τν πολλν οκτιρμν της καί τς εσπλαχνίας της. ,τι καί νά τς πομε, σο καί ν τήν μνήσουμε εναι πολύ λίγο καί μικρό μπροστά στήν μεγαλωσύνη της. Ποτέ δέν θά μπορέσουμε νά μνήσουμε πάξια ατήν, πού δόξασε καί τίμησε ὁ Θεός, μέ τό νά τήν κάνει μητέρα τοῦ Υοῦ του.
Μπορομε νά μετρήσουμε τήν μμο, πού βρίσκεται στό χελος τς θαλάσσης; χι. Μπορομε νά μετρήσουμε τά στέρια ψηλά στόν ορανό; χι, λιγγος μς πιάνει. Μπορομε νά μετρήσουμε τίς σταγόνες τς βροχς; δύνατον εναι. , τόσους πολλούς μνους ν προσφέρουμε στήν Παναγία, καί πάλι δέν κάνουμε τίποτε. Δέν κάνουμε κάτι ντάξιό της. Δέν τς προσφέρουμε κάτι νάλογο πέναντι σ᾿ ἐκενα πού ἡ Παναγία μς προσέφερε. 
Τί κανε γιά μς ἡ Παναγία; Τά πάντα. φερε τόν Θεό στή γδήγησε τούς νθρώπους στόν ορανό. φερε σ᾿ ἐμς τό μέγα λεος, δηλαδή τόν Χριστό. φερε τόν σωτήρα τοῦ κόσμου. νοιξε τόν παράδεισο. Μεσιτεύει καί πρεσβεύει μέρα-νύχτα γιά μς. ν θά σωθομε, θά σωθομε ξ ατίας της. Εναι λοιπόν τόσο μεγάλες καί τόσο πολλές οἱ εεργεσίες της πρός τήν νθρωπότητα, στε ,τι καί ν κάνουμε, δέν εναι ντάξιό της, ξιο σων κείνη κανε. Ποτέ δέν θά μπορέσουμε πάξια νά τήν μνήσουμε, στω καί ν κόμη χουμε στόμα γγελικό.
Ατό πάλι δέν σημαίνει, τι μες δέν θά κάνουμε τήν προσπάθειά μας νά μνομε καί νά τιμομε τήν Κεχαριτωμένη, τήν ελογημένη ν γυναιξί. Καί μάλιστα, φοῦ δέν μπορομε μέ λόγια, φοῦ ἀδυνατομε μέ τούς μνους, ς προσπαθήσουμε μέ τήν ζωή μας, μέ τά ργα καί τίς πράξεις μας. 
Λέει ὁ ἅγιος ωάννης ὁ Χρυσόστομος: Τιμή γίου, μίμησις γίου. Τιμομε τόν γιο σωστά, ταν μιμούμεθα τήν ζωή του. Μέ λλα λόγια,  θέλουμε νά τιμήσουμε τήν Θεοτόκο; Νά μιμούμεθα τήν ζωή της.
Στό πρωτευαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου διαβάζουμε, τι ἡ Παναγία νήστευε, προσευχόταν, καμνε γρυπνίες, γονυκλισίες καί λεημοσύνες καί χι μόνο ατά. Ὁ ἅγιος νδρέας ὁ Κρήτης λέει, τι στό ρος τν λεν πήγαινε ἡ Παναγία καθημερινς  καί προσευχόταν. Στόν τόπο κενο που προσευχόταν καί καμνε τίς μετάνοιές της οἱ πλάκες βαθούλωσαν. φαγε τίς λίθινες πλάκες, τίς λιωσε μέ τά γόνατά της. 
Τιμομε λοιπόν τήν Παναγία, ταν μιμούμεθα τήν εσπλαχνία της καί τήν σκητική της ζωή. Διά τοτο πρέπει καί μες, δελφοί μου, λέει ὁ ἅγιος Κοσμς ὁ Ατωλός,  νά τιμμεν τήν Δέσποινά μας Θεοτόκο μέ νηστεες, προσευχή καί καλά ργα.
Ἡ Παρθένος ταν πεντακάθαρη καί στό σμα καί στήν ψυχή πό κάθε τί πού μολύνει τήν σάρκα καί τό πνεμα. Ἔτσι κι᾿ ἐμες, ν θέλουμε νά τιμήσουμε τήν ειπάρθενο, θά πρέπει νά γωνιζώμαστε σοβαρά, γιά νά μή μολύνουμε τό σμα καί τήν ψυχή μας μέ μαρτωλές δονές, τό στόμα μας μέ λόγια ρυπαρά, τήν διάνοιά μας μέ ρυπαρούς λογισμούς, τά μάτια μας μέ πονηρά θεάματα κ.ο.κ.
λεγε πάλι ὁ ἅγιος νδρέας Κρήτης, τι στό Ναό τοῦ Σολομντος εχαν βάλει δίχτυα  στίς πόρτες καί στά παράθυρα, γιά νά μή μπαίνουν μέσα στό Ναό τά διάφορα ντομα. τσι κι᾿ ἐμες πρέπει νά προσέχουμε τίς ασθήσεις μας, γιατί πό ατές μπαίνουν μέσα μας οἱ διάφοροι πειρασμοί. Οἱ ασθήσεις μας γίνονται οἱ δίοδοι, οἱ πόρτες διά τν ποίων μπαίνει μέσα μας ἡ ἁμαρτία καί μολύνει τήν καρδιά μας. 
Νά προσέχουμε τήν ζωή μας. Νά εναι νας διαρκής μνος εχαριστίας καί δοξολογίας καί ποτέ νά μή πληγώνουμε τήν Παναγία.
Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης πρίν γκαταλείψει τά γκόσμια, ζοσε ζωή μαρτωλή. Στό διάστημα ατό (διηγεται ὁ ἴδιος), τοῦ φανερώθηκε ἡ Παναγία καί τοῦ επε: Δέν μ᾿ ἀρέσει νά βλέπω τά ργα σου. Μήπως τά δικά μας τς ρέσουν; Βέβαια μες θέλουμε νά λέμε, τι εμαστε καθαροί, τι δέν χουμε μαρτίες. τσι ξεγελομε τόν αυτό μας καί προσπαθομε νά κοιμήσουμε τήν ταραγμένη συνείδησή μας. ς ρωτήσουμε μως τήν Παναγία, τί γνώμη χει γιά μς; 
Τά λόγια ατά, συνεχίζει ὁ ἅγιος Σιλουανός, ράγησαν τήν ψυχή μου. Ὦ καί νά γνωρίζαμε πόσο λυπται καί στενοχωρεται ἡ Παρθένος γιά κείνους, πού δέν μετανοον!   Ατό τό δοκίμασα πό τήν πείρα μου.
Στό βιβλίο "μαρτωλν σωτηρία" ναφέρεται να περιστατικό: νας στρατιώτης πήγαινε νά προσκυνήσει τήν εκόνα τς Θεοτόκου. Κάθε φορά πού πήγαινε, βλεπε τήν Παναγία καταπληγωμένη, μαχαιρωμένη, γεμάτη αματα. Κατάλαβε τι φταιγε ὁ ἴδιος, γιατί πατοσε τήν γυναίκα του. Ἡ μοιχεία του ταν μαχαιριά, πού πλήγωνε τήν ψυχή της. ρθε σέ μετάνοια, ξομολογήθηκε καί καθαρίσθηκε. Καθαρός πλέον προσκύνησε τήν εκόνα της. Οἱ πληγές καί τά αματα ξαφανίσθηκαν.
Πρέπει κόμη νά γνωρίζουμε, πώς οἱ ἅγιοι δέν φοβονται τά τελώνια. μως κατά τήν φοβερά μέρα τς κρίσεως καί ατοί θά τρέμουν. Μόνο ἡ Παναγία χει τό θάρρος νά τενίζει κατά πρόσωπο τόν Υό της καί Κριτή τς οκουμένης. Μόνο ατή θά κετεύει γιά μς καί ατό γιά τελευταία φορά. Θά παρακαλεῖ μέ γωνία καί πιμονή, μέ πολύ πόνο.
κείνη τήν μέρα θά γίνει ἡ πιό μεγάλη "φιλονικεία", κατά τήν ποία θά νικήσει ἡ Παναγία. Χάρις σ᾿ ατήν τήν "φιλονικεία" πολλοί θά λεηθον. Γιατό νας στίχος τν χαιρετισμν λέει: Χαρε, πολλν πταιόντων συγχώρησις. 
Σήμερα σο ποτέ λλοτε ὁ κόσμος πίνει τήν μαρτία σάν ναψυκτικό ποτό καί δθεν εχαριστιέται. Κάτι πού ξοργίζει καί λυπεῖ τόν Θεό. ν τούτοις ἡ ὀργή του δέν χει ξεσπάσει κόμη. Ὁ κόσμος μας δέν χει καταστραφε. Ζεῖ καί εημερεῖ χάρις στήν Παναγία.
λεγε ὁ μακαριστός π. Κλεώπας, σπουδαος Γέροντας στή Ρουμανία: Ὁ Θεός πρό πολλοῦ θά μς εχε καταστέρεψει ξ ατίας τν μαρτιν μας. μως ἡ μητέρα τοῦ ἐλέους δέν πιθυμεῖ τήν καταστροφή τοῦ κόσμου. πως μέ τά σπάργανα τύλιξε τόν ησοῦ Χριστό στήν φάτνη, τσι καί τώρα "περιτυλίγει",  συγκρατεῖ τήν ργή του, γιά νά μή καταστραφομε. Τέτοια παρρησία, τέτοια δύναμη χει ἡ Παναγία! 
Λέει ὁ Χριστός στούς γίους: σες χετε τό δικαίωμα νά παρακαλετε. Στήν Παναγία λέει: σύ μητέρα μου, χεις τό προνόμιο μόνο νά ζητς. Ὁ Χριστός δέν τς χαλάει ποτέ τό χατίρι. Ἡ Παναγία λλάζει κόμη καί τά σχέδια τοῦ Χριστοπως βλέπουμε στόν γάμο τς ΚανἩ δέησή της εναι ντολή γιά τόν Χριστό. σχύεις σα καί βούλεσαι, λέει να τροπάριο θεομητορικό. Μπορεῖ νά κάνει ,τι θέλει. Γιαυτό πιμένει ἡ Παναγία καί λέει, νά μέ πικαλεσθε, νά μέ φωνάζετε κι᾿ἐγώ θά τρέχω, θά ρχωμαι νά σς βοηθάω.
γαπητοί μου,
ν πράγματι γαπομε τήν Παναγία, ς τς δώσουμε χαρά. ς κόψουμε  γιά χατίρι της τήν μαρτία. ς μή μαρτήσουμε  οτε ν λόγ, οτε ν ργ, οτε ν διανοί. Νά φοσιωθομε  στό καλό, στήν ρετή, πως κανε κείνη. ξίζει τόν κόπο μόνο καί μόνο γιά νά μή τήν λυπήσουμε, νά σταματήσουμε τήν μαρτία. τσι θά τήν τιμήσουμε. 
Μή λησμονομε πώς ἡ Παναγία χει δυναμία στούς χαιρετισμούς. μφανίσθηκε σέ μοναχούς τοῦ Ἁγίου ρους καί τούς επε, τι γαπᾶ πολύ τούς χαιρετισμούς. ποιος τούς λέει κάθε μέρα, θά τόν προστατεύει. Ατό ψάλλουμε μέ να τροπάριο τοῦ κανόνος: Τούς σούς μνολόγους, Θεοτόκε... στεφάνων δόξης ξίωσον. Ἄς τς προσφέρουμε μνους καί δεήσεις. Νά τήν πικαλούμεθα μέ μπιστοσύνη καί λπίδα, γιά νά μς στεφανώνει μέ τήν χάρη της καί τήν βοήθειά της. μήν.-

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...