Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παναγιώτης Ανδριόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παναγιώτης Ανδριόπουλος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή, Απριλίου 06, 2018

Τὸ μέλος τῆς Μ. Ἑβδομάδος κατὰ τὸν Παπαδιαμάντη



 



Τὴν Μεγάλη Παρασκευὴ ὁ ὑμνωδός, ἐκστατικὸς πρὸ τοῦ μεγαλείου τῆς θυσίας τοῦ Θεανθρώπου, ἀναφωνεῖ: «Ποῖα ἄσματα μέλψω τῇ σῇ ἐξόδῳ, οἰκτίρμον;» Ἡ ποίηση καὶ ἡ μουσική της Μεγάλης Ἑβδομάδος εἶναι σίγουρα ἡ κορύφωση τῆς Ὀρθόδοξης Ὑμνογραφίας, ποὺ προσφέρει στὸν ἄνθρωπο τὴν δυνατότητα βιώσεως τῆς σιωπῆς, τὴ δυνατότητα βιώσεως τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνακεφαλαίωσης τῆς σωτηρίας ἀνθρώπου καὶ κόσμου, μέσα ἀπὸ τὴ λατρεία. Τὸ «σήμερον» τῆς θείας λατρείας, «σήμερον ὁ Χριστός παραγίνεται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ φαρισαίου», «σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου», «τὴν σήμερον μυστικῶς ὁ μέγας Μωϋσῆς προδιετυποῦτο», αὐτὴ ἡ ἀμεσότητα, ἡ παροντοποίηση τῶν σωτηριωδῶν γεγονότων ποὺ συνδέονται μὲ τὰ Πάθη τοῦ Χριστοῦ, πραγματοποιεῖται μὲ τὰ δρώμενα ποὺ προβλέπονται ἀπὸ τὸ Τυπικὸ τῆς Ἐκκλησίας - λιτάνευση τῆς εἰκόνας τοῦ Νυμφίου, τοῦ Σταυροῦ, τοῦ Ἐπιταφίου - ἀλλὰ κυρίως μὲ τὸ βασικότερο μέσον της ἐκκλησιαστικῆς μας λατρείας, τὸν λόγο τοῦ ὕμνου, καὶ τὸ μουσικὸ ἔνδυμά του. Ὁ θεολογικὸς καὶ πατερικὸς λόγος, γίνεται ποιητικός, γίνεται φωνὴ τῆς Ἐκκλησίας, περιβεβλημένος, μάλιστα, τὸ ἑλκυστικὸ ἔνδυμα τῆς μελωδίας.

Ἡ μελωδία ὑπάρχει γιὰ τὸν Λόγο, καὶ ὄχι ὡς αὐθυπόστατο καλλιτεχνικὸ μέσο. Σκοπός της δὲν εἶναι ἡ τέρψη ἢ ἡ συναισθηματικὴ διέγερση - τὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα ἰδιαίτερα ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ συναισθηματισμοῦ - ἀλλὰ ἡ ὑποβοήθηση τοῦ λόγου νὰ διεισδύσει στὰ βάθη τῆς ὑπάρξεως, δημιουργώντας διάθεση προσευχητική, κατάνυξη καὶ αὐτομεμψία. Δὲν εἶναι μουσικὴ ἀκροάματος, ἀλλὰ λειτουργική. Διακονεῖ τὸ μυστήριο του ἔνσαρκου Λόγου, ἐπενδύοντας τὸν θεολογικὸ λόγο, γιὰ νὰ μπορεῖ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας νὰ «πλέκει» στὸν Θεὸ Λόγο «ἐκ λόγων μελωδίαν». Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν βρῆκαν στὴν Ὀρθόδοξη Λατρεία ποτὲ θέση τὰ μουσικὰ ὄργανα. Στὴν Ἐκκλησία, «ὄργανο» γλυκύφθογγο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γίνεται ὁ πιστός, μὲ τὴν καθαρὴ καρδιά του. «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, ψαλτήριον γενόμενος», ὅπως λέει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἄλλες νεωτερίζουσες μορφὲς ἀποδόσεως τῶν ὕμνων ἔχουν θέση στὴν Ὀρθόδοξη Λατρεία.

Ὁ κυρ-Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ἐραστὴς τῆς γνήσιας Βυζαντινῆς μουσικῆς, προβαίνει σὲ διάφορα ἔργα του (ἄρθρα, διηγήματα, «ἀποσπάσματα σκέψεων») στὴν διατύπωση καίριων παρατηρήσεων γιὰ τὰ μέλος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος.

Στὰ 1893 ἔγραψε σὲ ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα γιὰ τὸ περιώνυμο τροπάριο τῆς Κασσιανῆς: «Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή...»:

«...Ὅσῳ λαμπρὸν καὶ ὑψηλὸν ἀπὸ ἄποψιν ποιήσεως, τοσούτῳ περιπαθές κ᾿ ἐν σεμνότητι εὔστροφον ὑπὸ ἔποψιν μέλους. Μέλος δ᾿ ἡμεῖς ἐννοοῦμεν τὸ Βυζαντινόν, διότι ἡ ποίησις καὶ ὁ ρυθμὸς αὐτὸς τοῦ τροπαρίου, ὡς καὶ ὅλων τῶν τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἔχει τονισθεῖ ὑπὸ ἀρχαιοτάτου μουσικοσυνθέτου, συνδυάσαντος τὸν ρυθμὸν τῶν στίχων μὲ τοῦ μέλους τὴν ἀφελῆ χάριν. Δὲν χωρεῖ λοιπὸν εἰς ταῦτα οὐδεὶς νεωτερισμός, οὐδεμία καινοτομία τετραφωνική ἢ πολυφωνία, ὡς τὴν σήμερον ἀποπειρῶνται τοῦτο καινοτόμοι τινές. Δέν εἶνε δυνατόν νά τονίσῃ τις σήμερον αὐτὸ καλλίτερον ἢ ὁ ποιητὴς τοῦ τροπαρίου ὁ καὶ μελοποιὸς τυγχάνων. Ὥστε κατὰ τὰς ἡμέρας τουλάχιστον ταύτας ἄφετε τὴν μονοφωνίαν τῆς Βυζαντινῆς καὶ μὴ μιγνύετε ἐν αὐτῇ ξενισμούς, οἵτινες δὲν εἶνε ἄλλο παρά αὐτόχρημα βεβήλωσις τοῦ ἁγνοῦ θρησκευτικοῦ Βυζαντινοῦ μέλους...»

Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα εἶναι ἴσως ἡ σημαντικότερη περίοδος τοῦ Λειτουργικοῦ ἔτους. Τὰ σωτηριώδη γεγονότα εἶναι φρικτά. Οἱ ὕμνοι τῆς Ἐκκλησίας ὁδηγοῦν τοὺς πιστοὺς σὲ κατάνυξη καὶ συντριβή. Γι᾿ αὐτὸ τὸ μέλος πρέπει νὰ εἶναι σεμνοπρεπές, λιτό, ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ δυναμικό, ὥστε νὰ δεσπόζει μέσα στὴ λατρεία. Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι πολλὰ μέλη τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος φέρουν, στὰ μουσικὰ χειρόγραφα, τὴν ἔνδειξη «μέλος ἀρχαῖον». Κι αὐτὸ τὸ μέλος μᾶς πάει πολὺ πίσω καὶ μᾶς συνδέει μὲ ἤχους κι ἐποχὲς βυζαντινὲς καί, γιατί ὄχι, ἴσως καὶ πρωτοχριστιανικές, καθὼς πολλὰ στοιχεῖα τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας διασώζονται μέχρι σήμερα στὴν Μεγάλη Ἑβδομάδα, ὅπως π.χ. τὰ ἀντίφωνα τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς.

Στηριζόμενος ὁ Σκιαθίτης στὴν ἐκκλησιαστικὴ καὶ μουσική μας παράδοση ὑποστηρίζει ὅτι σὲ κάθε ἀρχαία καὶ σεμνὴ μουσικὴ «τό μέλος ἀνάσσει, ὁ δὲ ρυθμός ὑπουργεῖ». Ὁ Παπαδιαμάντης περιγράφει μὲ ἔνθεο ζῆλο τὴν μοναδικότητα τῆς Ἀκολουθίας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς:

«...Ἀλλὰ μετὰ προσοχῆς κατόπιν παρακολουθήσατε τοὺς ἀπαραμίλλους τῶν μελῳδῶν ὕμνους ψαλλομένους ἐξόχως κατανυκτικά, οἵτινες καὶ ὡς ποίησις καὶ ὡς μέλος θὰ παραμείνωσιν ἐσαεὶ ἀθάνατα μνημεῖα τῆς Βυζαντίδος μούσης. Ἡ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς ἀκολουθία εἶνε ἡ μόνη ἥτις περιλαμβάνει τόσην ποικιλίαν τροπαρίων ἁρμονικῶς καὶ μετὰ σπανίας χάριτος ἐναλλασσομένων τῶν ὀκτὼ ἤχων, οἵτινες ὅλοι ἀπόψε ψάλλουσιν ἐκθάμβως καὶ ἐπηρμένως ὑπὲρ τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς τὸν πειστικώτερον τῶν ρητορικῶν λόγων. Τὰ λεγόμενα Ἀντίφωνα σεμνοπρεπῆ καὶ κατανύττοντα, ἀναφερόμενα δὲ εἰς τὰ Πάθη τοῦ Σωτῆρος καθιστῶσι μελωδικωτάτην καὶ λίαν ἐπαγωγόν τὴν ἀκολουθίαν ταύτην, δεξιώτατα ποικίλλοντα εἰς ρυθμούς καὶ ἤχους καὶ μεταπίπτοντα ἐν μαγευτικῇ ἀντιθέσει ἀπὸ τοῦ χρωματικοῦ εἰς τὸ διατονικόν.

Μετὰ τὸ τέλος τοῦ ἐξοχωτέρου τῶν τροπαρίων «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου» ψάλλονται εἰς φαιδρόν ἦχον δ´ οἱ Μακαρισμοί, διότι ἐν τούτοις μεγάλην χαράν αἰσθανόμενος ὁ μελωδός, χαίρει ὅτι διὰ τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτων ἐσώθη ὁ ἄνθρωπος καὶ μετ᾿ εὐφροσύνης ἀνακράζει: «Ἐσταυρώθης δι᾿ ἐμέ, ἵνα ἐμοὶ πηγάσης τὴν ἄφεσιν, ἐλογχεύθης τὴν πλευράν, ἵνα κρουνοὺς ἀφέσεως ἀναβλύσῃς μοι».

Οἱ ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, διακρίνονται γιὰ τὴν ἔξαρση τὴν κατανυκτική, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν σεμνὴ μεγαλοπρέπειά τους. Οἱ ὕμνοι τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος εἶναι γλυκεῖς, χωρὶς νὰ διέπονται ἀπὸ ὁποιονδήποτε συναισθηματισμό, εἶναι ἀβίαστοι ρυθμοῦ καὶ μέλους, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι δὲν ἀπαιτοῦν τὴν δέουσα προσοχὴ ἀπὸ τοὺς ψάλτες, εἶναι περιπαθεῖς, χωρὶς βέβαια νὰ ἐξάπτουν τὰ γήινα πάθη, ἀλλὰ νὰ διεγείρουν πρὸς πόθον τοῦ Πάθους τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ποιητικότατοι, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾿ ὅλα εἶναι θεόπνευστοι.

Ὁ Παπαδιαμάντης χαρακτηρίζει τοὺς ὕμνους τοῦ Ἐπιταφίου ὡς «παθητικά ἄσματα». Ἀκριβῶς διότι βιώνει τὸν λόγο τοῦ ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου: «ὁ ἐμὸς ἔρως ἐσταύρωται». Καὶ μαζὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο πάσχει καὶ ἡ φύσις «ἐν Σταυρῷ καθορῶσα τόν Κύριον». Γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη τὴν ὥρα τοῦ Ἐπιταφίου «καὶ ἡ θάλασσα φλοισβίζουσα καὶ μορμύρουσα παρὰ τὸν αἰγιαλὸν ἐπαναλάμβανε «οἴμοι γλυκύτατε Ἰησοῦ!»

Ἐξαιρετικὰ σημαντικὲς εἶναι καὶ οἱ παρατηρήσεις τοῦ Παπαδιαμάντη γιὰ τὸν τρόπο τῆς ἐμμελοῦς ἀπαγγελίας τῶν ἀναγνωσμάτων ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς ψάλτες. Στὸ θέμα αὐτὸ σήμερα παρατηρεῖται μεγάλη ἀκαταστασία καὶ σύγχυση λόγω ἄγνοιας ἢ ἐπιδειξιομανίας. Ὁ Παπαδιαμάντης εἶναι πεπεισμένος ὅτι διὰ τοῦ λογαοιδικοῦ τρόπου τῆς ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς, «κατέστησαν γνωριμώτερα εἰς τὰς ἀκοάς καὶ τὰ λόγια τῶν θείων Εὐαγγελίων, ὡς καὶ τοῦ Ἀποστόλου. Ὁ λογαοιδικὸς οὗτος τρόπος τῆς ἀπαγγελίας, εἶναι ἀρχαιότατος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, καὶ εἶναι γνησίως Ἑλληνικός, ὅπως φαίνεται καὶ εἰς τὰ παλαιὰ δράματα.

Ὁ τρόπος οὗτος τῆς ἀπαγγελίας, διὰ τῆς παρατάσεως ὅλων μὲν τῶν συλλαβῶν, ἀλλὰ μάλιστα τῆς καταλήξεως ἑκάστης περιόδου ἢ ἑκάστου κώλου, σημαίνει καὶ μιμεῖται τὸ κήρυγμα, ἤτοι τὴν φωνὴν τοῦ κήρυκος, καὶ ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν ἐντολὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «κηρύξατε τὸ Εὐαγγέλιον πάσῃ τῇ κτίσει».

Ἐθίζεται δὲ ν᾿ ἀπαγγέληται ὁ μέν Ἀπόστολος μετά τινος ποικιλίας τόνων καὶ φθόγγων, τὸ δὲ Εὐαγγέλιον ἁπλούστερον καὶ ὅλως ἀπερίττως».

Ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Παπαδιαμάντη ἐμφανίσθηκαν κάποιοι «καινοτόμοι» ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι «κατήργησαν αὐθαιρέτως τόν λογαοιδικὸν τρόπον καὶ ἀπαγγέλλουσιν τὰς περικοπὰς τῶν θείων ρημάτων δι᾿ ἁπλῆς ἀναγνώσεως. Εἰς τοὺς τοιούτους ἱερεῖς πρέπει ν᾿ ἀπαγορευθῇ ἁρμοδίως ἡ καινοτομία αὕτη».

Γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη πρωτοτυπία στὶς τέχνες τῆς Ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, στὶς λειτουργικὲς τέχνες, σημαίνει νὰ μένει κανεὶς πιστὸς στοὺς πρώτους τύπους τῆς τέχνης αὐτῆς. Ἡ Ἐκκλησία γιὰ τὸν Παπαδιαμάντη ἔχει ἕνα παραδεδεγμένο τύπο, τὸν ὁποῖον κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ παραβεῖ «ἀποινεί», ἀφοῦ, «ρητῶς ἀπαγορεύεται πᾶσα καινοτομία εἴτε εἰς τὴν ἀρχιτεκτονικὴν καὶ γραφικὴν καὶ τὴν λοιπὴν τῶν ναῶν διακόσμησιν, εἴτε εἰς τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ἄλλην λατρείαν».

Ὁ λόγος τοῦ κύρ-Ἀλέξανδρου, κατὰ τὴν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, εἶναι πατερικὸς καὶ προτρεπτικός. Καὶ σήμερα ἐπίκαιρος καὶ οὐσιαστικός: «...Ἀς ἀρθῶμεν ἀπὸ τῆς σήμερον ὑπὸ τῶν θείων τοῦ Νυμφίου μολπῶν ὑπὲρ τὸ ὑλιστικὸν πεδίον, ἐφ᾿ οὗ τὸν λοιπὸν βιοῦμεν χρόνον, καὶ κατανυσσόμενοι καὶ ἑνοῦντες τὴν φωνὴν τῆς ψυχῆς μας εἰς τοὺς λυρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας ὕμνους τοὺς κατακηλοῦντας ἡμᾶς διὰ τῆς γλυκυτάτης βυζαντινῆς μούσας των, ἂς ἐνωτισθῶμεν τὴν μελαγχολικὴν κ᾿ ἐμπνέουσαν ἀκολουθίαν τοῦ Νυμφίου, ἐπιλαθόμενοι τοῦ γηΐνου κόσμου καὶ μετὰ τοῦ Θεοῦ συναδελφούμενοι.

Εἰσέλθωμεν εἰς τοὺς ναούς καὶ ἴδωμεν ἄλλον κόσμον, κόσμον Οὐράνιον. Ἑνωθῶμεν τοὐλάχιστον πνευματικῶς ἐκεῖ εἰς τὰς Ἐκκλησίας, γινόμενοι ὅλοι ἀδελφοί, ὅλοι ἴσοι ἀπέναντι τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ἐκεῖ πρό τοῦ θυσιαστηρίου ἂς σιγήσουν τά πάθη, καὶ ἂς ὁμιλήσῃ ἡ καρδία, καὶ ἂς ἀκουσθῇ ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως...».

Παρασκευή, Μαρτίου 02, 2018

ΤΑ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΨΕΥΔΗ ΤΩΝ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Όπως η «παναίρεση του Οικουμενισμού» είναι ένα νοσηρό κατασκεύασμα, έτσι και ο θόρυβος για τα νέα προγράμματα σπουδών στα Θρησκευτικά είναι ένα ανύπαρκτο θέμα, το οποίο συντηρούν ανοήτως, αλλ’ επιμελώς, διάφοροι «ευσεβείς». 
Μέχρι και συλλαλητήριο θα κάνουν την Κυριακή 4 Μαρτίου 2018 στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών! 
Στο τηλεοπτικό σποτ που διαφημίζει το συλλαλητήριο, αναπαράγονται ασύστολα ψεύδη, τα οποία επισημαίνω στο συνέχεια, υπογραμμίζοντας την ευθύνη των διοργανωτών γι’ αυτά, ήτοι της Π.Ε.Θ. και των «Ορθόδοξων Χριστιανικών Σωματείων Αθηνών». 


Ας δούμε την «λογική» του σποτ και τις απαντήσεις μας: 
«Ήξερες ότι σύμφωνα με το νέο βιβλίο θρησκευτικών της Δ΄ Δημοτικού ο Μωάμεθ παρέλαβε το Κοράνιο από τον αρχάγγελο Γαβριήλ;» 
- Βεβαίως και το ήξερα! Αφού το έγραφε το επί σειρά ετών βιβλίο των Θρησκευτικών της Β’ Λυκείου, στο κεφάλαιο για το Ισλάμ (σ. 243). 
«Ήξερες ότι στα νέα βιβλία Θρησκευτικών Γυμνασίου ή Λυκείου δεν γίνεται λόγος για την ενανθρώπηση του Υιού του Θεού, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του;» 
- Όχι, δεν το ήξερα, διότι αυτό που ξέρω είναι ότι οι αναφορές στο σχέδιο της Θείας Οικονομίας είναι άπειρες σ’ αυτά! Ενδεικτικά: Β΄ γυμνασίου ΘΕ 2 Ποιος είναι ο θεός των χριστιανών, σελ. 39-55 [Γέννηση, σταύρωση, ανάσταση] από βιβλικά αποσπάσματα και ύμνους της εκκλησίας. Στην Α’ Λυκείου, στην ενότητα για την Ευχαριστία, ολόκληρο το κείμενο της Αγίας Αναφοράς! 
«Ήξερες ότι στα νέα Προγράμματα Θρησκευτικών πουθενά δεν αναλύεται το Σύμβολο της Πίστεως – Σε καμία τάξη Δημοτικού, Γυμνασίου ή Λυκείου τα παιδιά δεν μαθαίνουν τι σημαίνει το «Πιστεύω». 
- Το αγνοώ τελείως, διότι η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Εντελώς ενδεικτικά: Α΄ γυμνασίου: Θ.Ε. 4: Πώς παίρνονται οι αποφάσεις, σελ. 95-107 [12 ολόκληρες σελ. και με το Σύμβολο μέσα (σελ. 105)] για τις συνόδους κλπ. 
Δεν χρειάζεται κάτι άλλο. Οι διοργανωτές του συλλαλητηρίου ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Δικαίωμά τους. Αλλά δεν θα τον επιβάλλουν και σε μας.

Σάββατο, Φεβρουαρίου 10, 2018

Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΓΑΜΟΒΑΦΤΙΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ;


Διχογνωμία επικρατεί, ως γνωστόν, στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος για την επικρατήσασα γαμοβάφτιση. 
Κάποιοι μητροπολίτες εξέδωσαν εγκυκλίους δια των οποίων απαγορεύουν από του νυν την τέλεση δύο μυστηρίων – του γάμου και της βαπτίσεως – διαδοχικώς, θεωρώντας πως αυτό απάδει της παραδόσεως, της λειτουργικής τάξης και όχι μόνο… 
Η τέλεση του μυστηρίου του γάμου και η βάπτιση – αμέσως μετά – των παιδιών των νεονύμφων, αποτελεί, ουσιαστικά, και αμνήστευση των προγαμιαίων σχέσεων, λέγεται. Είναι δυνατόν τα παιδιά του ζευγαριού να είναι, ενίοτε, παράνυμφοι στους γάμους των γονέων των και στη συνέχεια βαπτιζόμενοι; 
Παρά ταύτα υπάρχουν ουκ ολίγοι «παραδοσιακοί» αρχιερείς οι οποίοι έχουν αποδεχτεί …σιωπηρώς την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Οι πιο «προοδευτικοί» της Ιεραρχίας αποδέχονται την εν λόγω πρακτική, ενστερνιζόμενοι την αγωνία των νέων ζευγαριών αλλά και τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που διανύουμε, διατείνονται κάποιοι… 
Όμως, το ενδιαφέρον είναι μια πρόσφατη ανακάλυψή μου, σε ένα ταξίδι μου στη Γαλλία. 
Η γαμοβάφτιση είναι, επίσης, συνήθης πρακτική και στους Ρωμαιοκαθολικούς, εδώ και πολλά χρόνια. Στην πρόσκληση που δημοσιεύουμε εδώ (στα γαλλικά), φαίνεται καθαρά αυτό που συμβαίνει πλέον και στην Ελλάδα: Προηγείται ο γάμος και έπεται η βάπτιση. 
Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα: Πώς επικράτησε στη χώρα μας η γαμοβάφτιση στους ναούς; Μήπως είναι εισαγόμενο προϊόν; Και δη εκ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας; 
Π.Α.Α.

Τετάρτη, Ιανουαρίου 24, 2018

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΑΦΩΝ ΓΗΠΕΔΙΚΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ


Π. Ανδριόπουλος 
Εννοείται ότι είμαι εναντίον των συλλαλητηρίων και για την Μακεδονία και για οποιοδήποτε άλλο θέμα, μιας και οι Έλληνες όλα τα κάνουμε με τη λογική του χαβαλέ. 
Τρανή απόδειξη τα πρόσφατα συλλαλητήρια στην Θεσσαλονίκη και στο Αίγιο. Η λογική που τα διέτρεχε ήταν αυτή του λαϊκού βάρδου Βασίλη Καρρά, ο οποίος τραγουδούσε με πάθος στην πίστα της νύχτας το «Μακεδονία ξακουστή», διεγείροντας τους …μακεδονομάχους θαμώνες. Δηλαδή η λογική του «όπα της»! 
Εννοείται ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να ενθαρρύνει, να συμμετέχει ή να διενεργεί συλλαλητήρια.
 Η Εκκλησία διεγείρει τα τέκνα της προς μετάνοιαν.
 Και τέτοια δεν φαίνεται να επιδεικνύουμε για κανένα θέμα.
 Αντιθέτως, συνεχίζουμε την πρακτική του προπατορικού αμαρτήματος, ήτοι της μετάθεσης των ευθυνών, αφού για όλα φταίνε «οι άλλοι». 
Επομένως, η λογική των συλλαλητηρίων είναι τουλάχιστον άχρηστη ή «χρήσιμη» για κάποιους που δεν έχουν τι να κάνουν και …τη βρίσκουν με ανάλογες συναθροίσεις που λειτουργούν εκτονωτικά για την υστερία τους. 
Η πρόσφατη ιστορία μας διδάσκει ότι τα συλλαλητήρια της Εκκλησίας (π.χ. για το θέμα των ταυτοτήτων), απέβησαν χαμένη υπόθεση.
 Παταγωδώς! 
Κι αυτό γιατί τέτοιες καταστάσεις δεν περιέχουν ψήγμα αλήθειας μέσα τους, οπότε είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.
Το ζητούμενο είναι να γίνουμε - επιτέλους - λίγο σοβαροί, αποβάλλοντας την γηπεδική νοοτροπία σε μείζονα θέματα. Αλλιώς...
Στην φωτογραφία που προτάσσουμε, βλέπουμε πώς ο σύγχρονος έλληνας γελοιοποιεί με άνεση - και αυταρέσκεια - τον ποιητή Ιωάννη Πολέμη. 

Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2017

ΡΕΚΟΡ ΠΕΡΙΑΓΩΓΗΣ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ

Η Κάρα του Πρωτοκλήτου στην πρώτη λειψανοθήκη της, όπως ήλθε από τη Ρώμη το 1964. 

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Στις αρχές Νοεμβρίου λείψανα του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου (αποτμήματα των δακτύλων) μεταφέρθηκαν από την Πάτρα όπου βρίσκονται, στον Ιερό Ναό του Αποστόλου, στο Πλατύ Λευκωσίας. Η μεταφορά αυτή έγινε – όπως γράφτηκε - κατόπιν αιτήματος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου και του Επισκόπου Καρπασίας Χριστοφόρου με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 150 ετών από τα Εγκαίνια του Καθολικού της Ι. Μονής του Αποστόλου Ανδρέου στην κατεχόμενη Καρπασία. Την μεταφορά έκανε ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος, ο οποίος συμμετείχε και σε σχετικές λατρευτικές και άλλες εκδηλώσεις. 
Στις 16 Νοεμβρίου ο Πατρών Χρυσόστομος υποδέχθηκε λείψανο του οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ από την Ιερά Μονή Ντιβέγιεβο της Ρωσίας, στον Ι. Ναό του Πολιούχου των Πατρών Αποστόλου Ανδρέου. Η έλευση του ιερού λειψάνου του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ κατέστη δυνατή χάρη στην συμβολή του Ιδρύματος Άγιος Απόστολος Ανδρέας της Μόσχας. 
Στην Κάτω Αχαΐα και στον Ναό του Τιμίου Σταυρού θα φτάσει για δυόμιση ώρες – όπως ανακοινώθηκε - η Τίμια Ζώνη της Παναγίας το Σάββατο 25 Νοεμβρίου στις 11 το πρωί, από το Άγιον Όρος. Το ιερό κειμήλιο θα φέρει ο Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, Εφραίμ και η επίσημη υποδοχή θα γίνει έξω από τον Ναό του Προδρόμου, από τον Μητροπολίτη Πατρών Χρυσόστομο και τις Αρχές του τόπου (Χρειάζεται κι ένας Εφραίμ για γαρνιτούρα…). 
Το Σάββατο 25/11 το απόγευμα ο Πατρών Χρυσόστομος θα υποδεχθεί στο Ναό του Αγίου Ανδρέου λείψανα διαφόρων Αγίων για την εορτή των Αχαιών Αγίων, ενώ την Κυριακή 26/11 θα αναχωρήσει το λείψανο του αγίου Σεραφείμ Σάρωφ. 
Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα …Πατρινό – τουλάχιστον – ρεκόρ! Η περιαγωγή τόσων λειψάνων μέσα σε ένα μήνα εντός και εκτός Πατρών. 
Προφανώς αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο Σεβασμιώτατος τον εορτασμό του Πολιούχου της Πάτρας. 
Οι Πατρινοί ένα λείψανο γνωρίζαμε. Την Κάρα του Πρωτοκλήτου, που επέστρεψε από τη Ρώμη το 1964. Από το 1980 έχουμε και τμήματα του Σταυρού του μαρτυρίου, που ήλθαν από τη Μασσαλία. Για αποτμήματα δακτύλων του Αποστόλου δεν είχαμε ακούσει ποτέ. Έστω... 
Οι εκτός Πατρών έρχονταν στην Πάτρα για να προσκυνήσουν την Κάρα και τον Σταυρό του Πρωτοκλήτου. Τώρα καλούνται οι εντός και οι εκτός να προσκυνήσουν και άλλα λείψανα που φέρνει ο Μητροπολίτης στο πλαίσιο των «Πρωτοκλητείων», έτσι για να υπάρχει μία κίνηση… 
Γνωρίζω ότι αυτά που γράφω δεν θα συγκινήσουν κανέναν. Αντιθέτως θα προκαλέσουν και την οργή κάποιων εναντίον μου. Μου είναι αδιάφορο. Ως πατρινός και ως θεολόγος καταγγέλλω αυτή την πρακτική που δεν έχει καμία σχέση ούτε με την πατρινή παράδοση ούτε βέβαια με την εκκλησιαστική. 
Τόσο η πατρινή όσο και η εκκλησιαστική θέλουν ως τα μόνα λείψανα τιμής αυτά του Πρωτοκλήτου. 
Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν δεν διανοήθηκε κάποιος να φέρει και άλλα για να γίνει …ντόρος, όπως θα ‘λεγε κι ο αείμνηστος ιστορικός της πόλης Κώστας Τριανταφύλλου. 
Τα λείψανα των αγίων δεν υπάρχουν για να …στολίζουν τις τελετές μας. Δεν υπάρχουν για να τα περιφέρουμε αενάως τήδε κακείσε, με διάφορες προφάσεις κάθε φορά. 
Υπάρχουν για να απόκεινται όπου κείνται και για να μας μεταφέρουν το μήνυμα της κοινής Αναστάσεως εν τη εσχάτη ημέρα. Δε νομίζω ότι πάει κάποιου ο νους του σ’ αυτό το γεγονός, μεταφέροντας ιερά λείψανα από δω κι από κει. 
Όπως έχουμε ξαναπεί επανειλημμένως η όλη ιστορία της μεταφοράς και περιαγωγής ιερών κειμηλίων στις μέρες μας, αποκαλύπτει μια Εκκλησία γυμνή πνευματικότητος. Δυστυχώς, η συνάντηση με το λείψανο του αγίου - όπως γίνεται σήμερα - αποκλείει την συνάντηση με το μυστήριο…
το μεταφέρουμε απο εδώ

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 02, 2017

ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Το θέμα του ολοκληρωτισμού στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υπόθεση όχι μόνο διδακτορικών διατριβών (καθώς έχει πολλές πτυχές) αλλά ίσως και μιας γενικότερης έρευνας. 
Εστιάζω στην Ελλαδική πραγματικότητα διαγράφοντας μερικές μόνο πινελιές – ενδεικτικές της κατάστασης που επικρατεί. 
Παλαιότερα η «δεσποτοκρατία» θεωρούνταν η πλέον απολυταρχική μορφή στο χώρο της Εκκλησίας. Συν τω χρόνω αυτό άλλαξε ριζικά, καθώς πολλοί νέοι παράγοντες αναδύθηκαν στον εκκλησιαστικό χώρο. 
Οι λεγόμενες «οργανώσεις», αρχικώς, στο όνομα του «έργου» και της «καθαρότητας» συστηματοποίησαν ολοκληρωτικές πρακτικές, που άγγιζαν τις εκφάνσεις όλου του βίου και της προσωπικότητας του ανθρώπου. 
Παράλληλα με τις «οργανώσεις» άνθισε και το φαινόμενο του γεροντισμού, με εμφανή, επίσης, σημάδια ολοκληρωτισμού. Ο «γέροντας» ως αυθεντία μπορεί να ελέγχει τις ζωές των πνευματικοπαιδιών του, άνευ ορίων άνευ όρων. Σ’ αυτή την κατηγορία εμπίπτει και το Άγιον Όρος, το οποίο με την δική του υπερ – αυθεντία, συνέβαλε στην εμπέδωση ενός ολοκληρωτισμού ως κανονικότητας! 
Ο «γεροντισμός» στις μέρες μας έχει και τον μανδύα του «προοδευτισμού», καθώς πολλοί «γέροντες» χρησιμοποιούν σύγχρονους όρους στην διδασκαλία τους, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: έλεγχος της ζωής των άλλων. 
Κι ακόμα, οι διάφορες ομάδες «καθαρών» της πίστης (αντιοικουμενιστές και ομόφρονες) έχουν δημιουργήσει έναν ολοκληρωτισμό που κρατάει την Εκκλησία δεμένη χειροπόδαρα. Τρανή απόδειξη η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας που δεν τόλμησε παραπάνω σε μερικά θέματα, καθώς οι ιεράρχες ήσαν όμηροι ολοκληρωτικών νοοτροπιών αυτών των ομάδων, οι οποίες δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο – και κυρίως το διαδίκτυο - με τρόπο καθαρά εκβιαστικό. 
Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκε από σημαντικούς θεολόγους μια θεολογία της ελευθερίας. Πολύ μελάνι έχει χυθεί για το αυτεξούσιο του ανθρώπου και την ελευθερία του ανθρώπου ως χάρισμα του Θεού, αλλά στην πραγματικότητα όλα αυτά μένουν στα χαρτιά. 
Οι «εκκλησιαστικοί» άνθρωποι μαθαίνουν να μεταθέτουν τις ευθύνες τους σε άλλους, να υπακούνε τυφλά σε ένα γέροντα – λες και δεν θα δώσουν οι ίδιοι λόγο στην Δευτέρα Παρουσία – και να αποστρέφονται το κατόρθωμα της ελευθερίας, ως δυσκολότατο άθλημα. 
Ο λόγος περί αγάπης που υπερπερισσεύει στις μέρες μας, νομίζω πως δεν θα ευδοκιμήσει αν δεν ασκηθούμε σκληρά στην ελευθερία, αποτινάσσοντας κάθε ζυγό πνευματικού ή άλλου ολοκληρωτισμού.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 09, 2016

Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΖΩΗ ΣΕ ΡΥΘΜΟΥΣ ...ΛΙΤΑΝΕΙΟΣΕΛΦΙ ΚΑΙ ...ΑΝΤΙΓΡΑΦΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ ΕΛΕΩ ΕΦΡΑΙΜ!


Λιτανειοσέλφι

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Πολιτισμική παγκοσμιοποίηση εντός των τειχών», ο καθηγητής Λαογραφίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Μ.Γ. Βαρβούνης, μας εξηγεί θαυμάσια πως χάνεται το μέτρο από την υπερβολική προβολή της εκκλησιαστικής ζωής σε ψηφιακά μέσα. 
Κατά την ταπεινή μας άποψη το μέτρο έχει χαθεί οριστικά, καθώς τα κριτήρια έχουν αλλοιωθεί πλήρως, και η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη. 
Επισημαίνει - πολύ σωστά! – ο καθηγητής Βαρβούνης ότι «κληρικοί όλων των βαθμών εισάγουν κατά κανόνα άκριτα εθιμικές και λειτουργικές μορφές» και φέρνει τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα, όπως «διάφορες μορφές λιτανειών που μεταφέρονται από τόπο σε τόπο, εισαγωγή στη θεία λατρεία μορφών του μοναστηριακού τυπικού, μεταφορές λειψάνων και ιερών εικόνων, εγκαθίδρυση αντιγράφων περιπύστων και θαυματουργών εικόνων, κυρίως δε η ευκαίρως ακαίρως θέσπιση νέων τοπικών εορτών και τελετουργιών.» 
Η Ιδιωτική Οδός έχει προ χρόνων επισημάνει το απαράδεκτο γεγονός της μεταφοράς λειψάνων και εικόνων ανά την Ελλάδα – ακόμα και από ενορία σε ενορία της ίδιας Μητρόπολης! – και η θέση μας είναι κάθετη: Θα έπρεπε να απαγορευτεί πάραυτα αυτή η πρακτική για χίλιους λόγους. 
Της …μόδας έγιναν τα τελευταία χρόνια και οι λιτανείες, ακόμα και παρεκκλησίων! Οι λιτανείες είναι πλέον η αιτία και η αφορμή για να κρατήσει ο προϊστάμενος του ναού δεσποτικό μπαστούνι , ως τελετάρχης. Κατά την εκκλησιαστική τάξη οι λιτανείες γίνονταν μόνο κατά την εορτή του πολιούχου και όχι κάθε μέρα χάριν …παιδιάς. 
Για την πρακτική της εγκαθίδρυσης αντιγράφων περιπύστων και θαυματουργών εικόνων, ας όψεται ο …ευρηματικός ηγούμενος της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ, ο οποίος λάνσαρε με μεγάλη επιτυχία τη νέα αυτή ατραξιόν. Περιάγει αντίγραφα ανά τας ρύμας και τας οδούς, ενισχύοντας έτσι το αδιαφιλονίκητο πλέον προφίλ του. Είναι ο μαιτρ του είδους: πώς χρησιμοποιεί την Παναγία για να δοξάζεται εκείνος. 
Όσο για την θέσπιση νέων τοπικών γιορτών και τελετουργιών, που επισημαίνει ο καθηγητής Βαρβούνης, τι να πει κανείς; Χαλάει ο κόσμος! Ο κάθε επίσκοπος θεσπίζει και από μία – τουλάχιστον – εορτή στην επαρχία του, με πρώτη την σύναξη των τοπικών αγίων. Και στο θέμα των τελετουργιών επίσης κάτι καινούργιο – όλως λαϊκίστικο – θα εφεύρουν οι …ευφάνταστοι κληρικοί μας. 
Οπότε, ο λειτουργικός …μπαξές έχει ό,τι φαντάζεται και δεν φαντάζεται κανείς. 
Περάστε κόσμε! 
Υ.Γ. Κατόπιν αυτών νομίζω πως είναι αστείο - ή έστω ρομαντικό - να μιλάνε κάποιοι ακόμα για «λειτουργική αναγέννηση».

Πέμπτη, Μαρτίου 31, 2016

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ Η ΠΕΡΙΑΓΩΓΗ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΩΝ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Έχουμε εκφράσει πάλιν και πολλάκις την θεολογική αντίθεσή μας στην πρακτική Μητροπόλεων, Μονών και Ενοριών, να περιάγουν ανά την επικράτεια ιερά λείψανα και εικόνες (εσχάτως δε και αντίγραφα εικόνων) ευκαίρως – ακαίρως, με «πανηγυρικό» - διάβαζε κιτς και αντιεκκλησιαστικό – τρόπο. 
Δυστυχώς αυτή η πρακτική δεν αφήνει αλώβητη ούτε την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής. 
Είναι γνωστό πως αυτή η λειτουργική περίοδος της Εκκλησίας μας έχει ολωσδιόλου ιδιαίτερο χαρακτήρα και τυπικό, που συνάδουν με το όλο πνεύμα της Σαρακοστής. Με την περιαγωγή και περιφορά λειψάνων από πόλη σε πόλη ή από χώρα σε χώρα, καταλύεται πανηγυρικά ο πένθιμος χαρακτήρας της Σαρακοστής, γιατί βιάζεται κυριολεκτικά το τυπικό της περιόδου. 
Η υποδοχή των λειψάνων έχει πανηγυρικό χαρακτήρα (συν οι κιτς παράτες – φιέστες που οργανώνονται), που δεν αρμόζει στην περίοδο αυτή. 
Για να …συντηρηθεί η προσκύνηση των λειψάνων, οι υπεύθυνοι μητροπολίτες ή ιερείς, τελούν καθημερινά την Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία, ενώ κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από το Τυπικό. Κι ακόμη τελούν και πανηγυρικές αγρυπνίες (συνήθως Παρασκευή προς Σάββατο), κάτι που είναι αδιανόητο για την λειτουργική πρακτική της Σαρακοστής. Και ακόμα, λαμβάνουν επίσης χώρα και άλλες «εκδηλώσεις», που απάδουν προς το πνεύμα της Σαρακοστής. 
Όλα αυτά, έχει σημασία, ότι γίνονται - συνήθως - από τους τάχα και παραδοσιακούς μητροπολίτες ή ιερείς, οι οποίοι θα περίμενε κανείς να είναι πιστοί τηρητές του Τυπικού της Εκκλησίας. Αλλά – φευ – αυτοί είναι τελικά οι οποίοι θεωρούν την Εκκλησία ιδιοκτησία τους και κάνουν ό,τι θέλουν. 
Τα παραπάνω τα έγραψα για ιστορικούς και μόνο λόγους. Η διαφθορά του Τυπικού στις μέρες μας είναι τέτοια που την θεωρώ μη αναστρέψιμη, καθώς όλα τα πανηγυριτζίδικα περί των ιερών λειψάνων έχουν πλέον καθιερωθεί ως αυτονόητα. 
Απλώς να μην κραυγάζουν περί της «παραδόσεως» οι εν λόγω, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μόνον ο εαυτός τους τούς νοιάζει. Τίποτα, μα τίποτα, άλλο. 
το είδαμε εδώ

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 11, 2016

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΣΕΞΙΣΤΗΣ "ΚΥΡΙΟΣ" ΜΠΟΓΔΑΝΟΣ ΤΟΥ ΣΚΑΪ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Σαν άκουσα τον «κύριο» Μπογδάνο στον τηλεοπτικό σταθμό Skai να αποκαλεί τον ποιητή Διονύσιο Σολωμό «Εβραίο, μασώνο, ομοφυλόφιλο, αλκοολικό» και να μιλάει με απαξίωση για τον ποιητή που καθόρισε την νεοελληνική ποίηση, απόρησα! 
Πώς, σκέφτηκα, ένας τέτοιας εμβέλειας «δημοσιογράφος» μπορεί να χρησιμοποιεί τέτοιους «πεζοδρομιακούς» χαρακτηρισμούς. 
Την απορία μου έλυσε η φίλη μου η Νέλλη. Με την πρωτοφανή γνώση της γύρω από την νεοελληνική ποίηση, μου αποκάλυψε τον «ποιητή» Μπογδάνο! Μάλιστα, ο «κύριος» Μπογδάνος είναι «ποιητής». Μου έδωσε, λοιπόν, η φίλη μου η Νέλλη και διάβασα τα γεμάτα σεξισμού «ποιήματά» του και κατάλαβα! Φθονεί τρελά τον Σολωμό! Αυτός είναι ένας σεξιστής «ποιητής» και ο Σολωμός ένας άκρως ερωτικός ποιητής. Αυτό σημαίνει ότι ο Σολωμός ως αληθινά ερωτικός είναι οικουμενικός, ενώ ο καημένος «κύριος» Μπογδάνος θα παραμείνει τραγικά επαρχιώτης… 
Αυτή η ερμηνεία μου δεν σημαίνει, φυσικά, ότι ο «κύριος» Μπογδάνος δεν θα πρέπει να καταδικαστεί ες αεί στην συνείδησή μας ως ένας τραμπούκος που δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Διονύσιος Σολωμός και προσπαθεί να τον μειώσει με κάθε τρόπο. Ο Μπογδάνος μας πιστοποιεί πανηγυρικά ότι η αναίδεια έχει γίνει στυλ, η ημιμάθεια των μαζικών μέσων ενημέρωσης υποκαθιστά την γνώση και το ύφος της οικειότητας υπονομεύει και παραπλανά. 
Στους αληθινά ερωτικούς αναγνώστες της Ιδιωτικής Οδού αφιερώνω Το όνειρο του Δ. Σολωμού από τον Μεγάλο Ερωτικό του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και την Πόλκα των Εβραίων της Πράγας από τους Μύθους μιας Γυναίκας των Χατζιδάκι – Γκάτσου, καθώς δεν πάσχω από αντισημιτικό σύνδρομο, όπως ο «κύριος» Μπογδάνος και οι φίλοι του Χρυσαυγίτες. 


Και επειδή ο Διονύσιος Σολωμός ανήκει στην προσωπική μας αγιολογία, επιλέξαμε να προτάξουμε στην ανάρτησή μας αυτή τον Δ. Σολωμό του Κωνσταντίνου Σαμοϊλη, έργο για το οποίο διαβάζουμε:  

Η μορφή αποδίδεται με τον τρόπο της βυζαντινής τέχνης, όπως θα τη συναντούσαμε στον τοίχο του πρόναου μιας εκκλησίας. Αυστηρό σχήμα, αφαίρεση, πνευματικότητα, αλλά και στοιχεία αγιότητας, όπως σε πολλά από τα πρόσωπα της ποίησής του. Το βλέμμα μοιάζει να κοιτά προς τον υλικό και ταυτόχρονα προς τον άυλο κόσμο. Εκτός από τα μάτια του σώματος διαισθανόμαστε ότι βρίσκονται σε εγρήγορση τα “μάτια της ψυχής”: “Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου”. Το φτερό στο δεξί χέρι είναι το σύμβολο της γραφής και υποδηλώνει σχηματικά την ιδιότητα του ποιητή, καθώς και την ποιητική και δημιουργική του ιδιοσυγκρασία. Ο Διονύσιος Σολωμός είναι “οικείο” πρόσωπο για τον ζωγράφο, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κέρκυρα, το νησί όπου ο ποιητής έζησε κατά το δεύτερο μισό της ζωής του.

Δευτέρα, Ιουλίου 27, 2015

ΟΙ "ΤΑΛΙΜΠΑΝ" ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ!

πηγή

Με αφορμή τον Παϊσιο… «χτυπούν» Πατριάρχη!
Αφορμή επιστολή θεολόγου σε βάρος Πατρινού ιερέα.
Αυτός ήταν ο τίτλο άρθρου στην εφημερίδα ΚΟΣΜΟΣ της Πάτρας, την Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015, που αναδημοσιεύθηκε και στην ηλεκτρονική σελίδα dete
Δεν πρόκειται για επιστολή μου, αλλά για μια ανάρτηση στην Ιδιωτική Οδό μου. Και βέβαια δεν είναι "σε βάρος" του Πατρινού ιερέα, αλλά πρόκειται για μια δημόσια καταγγελία με αφορμή τις αλλεπάλληλες προκλήσεις του εν λόγω κληρικού, ο οποίος καταφέρεται, συχνά - πυκνά, κατά πάντων - και συστηματικά εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου - διεκδικώντας την καθαρότητα της πίστης.
Το ρεπορτάζ της εφημερίδας περιλαμβάνει το κείμενό μου, αλλά και σχόλια των υποστηρικτών του κληρικού Αναστασίου Γκοτσόπουλου, από τα οποία φαίνεται καθαρά η απύθμενη μισαλλοδοξία και το πεζοδρομιακό επίπεδο που τους χαρακτηρίζει.

Ξέσπασε άγριος πόλεμος στο διαδίκτυο με αφορμή μία ανάρτηση του Πατρινού καθηγητή θεολογίας Παναγιώτη Ανδριόπουλου σε βάρος του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου, εφημερίου του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου, το παρεκκλήσι του οποίου αφιερώθηκε στον Οσιο Παϊσιο! Προ ημερών μάλιστα, ο Οσιος Παϊσιος εορτάστηκε στο ναϊδριο επί της οδού Αγίου Νικολάου και ο καθηγητής θεολογίας έγραψε:
«Ο π. Αναστάσιος Γκοτσόπουλος μετέτρεψε ένα γραφείο – παράπηγμα το λέω εγώ – δίπλα στον Ναό του Αγίου Νικολάου Πατρών, σε παρεκκλήσιο του οσίου Παϊσίου. Η παλιά κουζίνα αυτού του γραφείου είναι το ιερό του σημερινού παρεκκλησίου! Πέρα από την ασέβεια εδώ έχουμε και την αποθέωση του κιτς. Απ’ αυτή την άποψη, η μετατροπή της κουζίνας σε ιερό είναι πολύ cult κίνηση! Μετά, πάντοτε στο πλαίσιο της «τιμής» του αγίου, εξέδωσε και κυκλοφόρησε και μέσω διαδικτύου ένα φυλλάδιο για το τι είπε ο όσιος Παϊσιος για τον Οικουμενισμό. Δεν καταδέχομαι φυσικά να απαντήσω στις πομφόλυγες που παραθέτει ούτε στην διαστρέβλωση των κειμένων του γέροντα που έχουν, φυσικά, τη δική τους ερμηνεία. Στέκομαι μόνο στο γεγονός ότι παίρνει «αφορμή» από τον όσιο Παϊσιο για να επιτεθεί με δριμύτητα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Τον καταγγέλλω δημοσίως για την σπίλωση της μνήμης των μεγάλων Πατριαρχών,Ιωακείμ Γ’, Μελετίου Μεταξάκη και Αθηναγόρου, τους οποίους ονομάζει «μασόνους», επικαλούμενος, μάλιστα, «μασονικά περιοδικά». Επιτίθεται, φυσικά, και εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου για την «συμπροσευχή» με τον Πάπα στο Φανάρι και όχι μόνο. Καταγγέλλω τον κληρικό Αναστάσιο Γκοτσόπουλο ότι καπηλεύεται τη μνήμη του αγίου Παϊσίου για να προωθήσει τις εμμονές και ιδεοληψίες του».
"ΘΑΥΜΑΣΤΕ" ΓΛΩΣΣΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΟΙ "ΤΑΛΙΜΠΑΝ" ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Οι απαντήσεις ήσαν άμεσες, όχι δια χειρός του π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου, αλλά με αναρτήσεις στο διαδίκτυο άλλων καθηγητών θεολογίας και ανθρώπων της εκκλησίας που μας έχουν συνηθίσει να «βάλλουν» κατά του Πατριάρχη. Πρόκειται για τους λεγόμενους «ταλιμπάν της Ορθοδοξίας». Εγραψε κάποιος: «που είναι το ομολογιακό φρόνημά σου υπέρ της Ορθοδόξου Πίστεώς μας Ανδριοπουλάκι μου; Πολύ αμφιβάλλω αν έχει το γνωσιολογικό και θεολογικό υπόβαθρο να αντιμετωπίσεις τον π. Αναστάσιο. Εξάπαντος η δικαία επίθεση του π. Αναστάσιου Γκοτσοπούλου, εστιάζει σαφώς προς τι; Κακόδοξες και αντικανονικές ενέργειες του ψευδόδοξου Πατριάρχη μας»! Ενας άλλος γράφει: «Πρός "ἀξιότιμον" Λατινόφρων καί φερέφωνον Οικουμενιστήν "κύριον" Παναγιώτη Θρασυδειλόπουλον! Πάντως καλύτερη τραγελαφική μασκότ για τον σατανόπληκτο Οικουμενισμό δεν θα υπάρξει εις τον αιώνα. Γελά και το χειλάκι μας κάθε φορά πού θα σχολιάσει κάτι ο μπουρδολόγος θεολόγος της ανοησίας»! Και συνεχίζει (χρησιμοποιώντας δασείες και ψιλές και περισπωμένες): «Παρατηρῶ, καιρό τώρα, ὅ,τι βαλθήκατε ὅλοι ἐσεῖς, κυρίως οἱ ἐπώνυμοι καί κακόδοξοι, σφουγκοκωλάριοι, τοῦ ἀναθεματισμένου σούργελου Ἰησουΐτη, τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, ἐξάπαντος οἱ θλιβεροί «Ὀρθόδοξοι» Οἰκουμενιστές, νά καταγράφετε, πάντας τούς ἀντι-οἰκουμενιστές, δηλ. τούς νόρμαλ Ὀρθόδοξους ἀδελφούς καί διαμαρτυρόμενους δικαίως, κατά τῆς ἐωσφορικῆς καί πανθρησκειο-αιρετικῆς ψευδοδοξίας τοῦ φαυλεπίφαυλου Οἰκουμενισμοῦ... καί ὅλα αὐτά γιατί ἆραγε; Θά πρέπει νά τό χωνέψετε ἐπί τέλους, τραγικά ἀνθρωπάρια βατραχακιστές τῶν αἱρέσεων, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Οἰκουμένης, δηλ. τοῦ σύμπαντος Κόσμου, εἶναι τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ μας καί ὄχι, τῶν ὅποιων κακόδοξων Οἰκουμενιστῶν Κληρικῶν καί αἱρετικῶν... θεολογίσκων τῆς φακῆς! Εἶναι φανερότατη, ἡ θλιβερή ἐμπάθεια, πολλῶν Οἰκουμενιστῶν, κατά τοῦ πατρός Ἀναστασίου Γκοτσοποῦλου, διότι πιθανόν, σᾶς «χάλασε τήν μαγειρίτσα», μέ τό περίφημο καί ῥωμαλέο σύγγραμμά του, περί τῶν ἀνίερων καί κακόδοξων συμπροσευχῶν μετά τῶν αἱρετικῶν...»!

ΟΙ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ "ΤΥΜΒΩΡΥΧΟ ΡΑΣΟΦΟΡΟ" ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Από περιοδικό που εκδίδει η αντικανονική - σχισματική αδελφότητα της Μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους,
με της οποίας το "αντι-οικουμενιστικό" πνεύμα, ...φλερτάρει ο κληρικός Αναστάσιος Γκοτσόπουλος
και όχι μόνο...

Στην έκδοση και κυκλοφορία φυλλαδίου από τον κληρικό της Μητροπόλεως Πατρών Αναστάσιο Γκοτσόπουλο για τον «αντι-οικουμενισμό» του νέου Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, όπου σπιλώνεται η μνήμη Οικουμενικών Πατριαρχών και εξάγονται ποικίλα αυθαίρετα συμπεράσματα, αντέδρασε πρώτη η Ιδιωτική Οδός (10-7-2015), με το κείμενό μας «Η καπηλεία της μνήμης του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου από κληρικό της Μητροπόλεως Πατρών»
Η επόμενη αντίδραση ήρθε μία εβδομάδα μετά (18-7-2015), από τον θεολόγο Παναγιώτη Μαρτίνη, ο οποίος ζει στην Πάτρα, και με επιστολή του σε φιλικό του ιστολόγιο σχολίασε – μεταξύ άλλων – πως «το φυλλάδιο αυτό δεν είχε σκοπό να τιμήσει τον Άγιο Παΐσιο, αλλά ένα αντι-πατριαρχικό μένος». Ο κ. Μαρτίνης σημείωσε με έμφαση πως «τέτοια απαράδεκτα κείμενα που εκφράζουν φανατισμό, μισαλλοδοξία, εγωισμό και κυρίως έλλειψη αγάπης, για την οποία μίλησε τόσο πολύ ο όσιος Παΐσιος» και ακόμα ότι «χρησιμοποιήθηκε ένα τέτοιο ευλογημένο γεγονός [του πρώτου εορτασμού του αγίου], ως αφορμή, για ένα ξέσπασμα κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου». 
Ο κληρικός Αναστάσιος Γκοτσόπουλος δημοσίευσε την ίδια μέρα (18-7-2015) νέο κείμενο «προς αντιφρονούντες», όπου – μεταξύ άλλων – θεωρεί υπεύθυνο τον αείμνηστο Οικουμενικό Πατριάρχη Αθηναγόρα για δεινά της Ρωμιοσύνης της Πόλης κατά την περίοδο της πατριαρχίας του, αφού δεν μπόρεσε να τα προβλέψει και να τα αποτρέψει. 
Τα όσα έγραψε ο εν λόγω κληρικός, σχολίασε στην Ιδιωτική Οδό ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας π. Γεώργιος Τσέτσης ως εξής: 
Θα ήταν καλό ο πατήρ Αναστάσιος Γκοτσόπουλος να ασχολείται με το γνωστό περί συμπροσευχών «χόμπυ» του και να μη αναλαμβάνει ρόλους πολιτικού αναλυτή, παρέχοντας ανιστόρητες ερμηνείες σχετικά με την συρρίκνωση του Ελληνικού στοιχείου της Κωνσταντινούπολης και τις τύχες της Πολίτικης Ρωμιοσύνης. 
Όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας ήλθε στην Πόλη τον Ιανουάριο του 1949, βρήκε ένα ποίμνιο το οποίο δεν υπερέβαινε τις εκατό χιλιάδες ψυχές. Οι 250 χιλιάδες Έλληνες για τις οποίες κάμει λόγο ο π. Αναστάσιος, ζούσαν στην Πόλη των αρχών του εικοστού αιώνα! Για τα αίτια όμως, της εξαφάνισης μιας μεγάλης μερίδας των Ελλήνων αυτών μέσα σε μια πεντηκονταετία, να μη καταλογίζει ευθύνες στο Πατριάρχη Αθηναγόρα. Ευθύνη για την δραματική πτώση των αριθμών της ανθούσης τότε Ρωμιοσύνης, φέρει η ανώριμη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος της εποχής εκείνης, που συνέβαλε στην Μικρασιατική καταστροφή και ώθησε στην προσφυγιά το ακμάζον Ελληνικό στοιχείο της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Θράκης, τουτέστι όλη την Ανατολική ενδοχώρα της Εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 
Αλλά και η εκδίωξη, το 1964, των εγκατεστημένων στην Πόλη Ελλήνων υπηκόων δεν οφείλεται σε τυχόν αδράνεια ή ποιμαντική αδιαφορία του Πατριάρχου Αθηναγόρα, καθώς υπονοεί ο π. Αναστάσιος. Οφείλεται στην ολιγωρία της Αθήνας, η οποία είχε λησμονήσει ότι το «Σύμφωνο Εγκαταστάσεως και Εμπορίου» μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας που είχε υπογραφεί στην Άγκυρα το 1930, έφερε ημερομηνία λήξεως! Ως εκ τούτου δεν φρόντισε να προβεί σε ενέργειες ανανέωσής του. Καθώς εύστοχα παρατηρεί ο καθηγητής Νικόλαος Ουζούνογλου, η αντίδραση των ελληνικών κυβερνήσεων της περιόδου εκείνης «υπήρξε από αδιάφορη μέχρι ερασιτεχνική, και πήγαζε από την αρχή ότι είναι καλό να ξεμπερδεύουμε από πονοκεφάλους της ύπαρξης μειονοτήτων»! 
Άσχετα με το τι φρονεί ο π. Γκοτσόπουλος και οι ομόφρονές του, όντως Μέγας υπήρξεν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας, η δε προσωπικότης του «εγράφη χρυσοίς γράμμασιν εις τας σελίδας της ορθοδόξου ιστορίας». Τα ρήματα αυτά δεν είναι δικά μου! Ούτε του γερο-Πανώτη!! Ανήκουν στον μέντορα του π. Αναστασίου, πατέρα Θεόδωρο Ζήση και περιλαμβάνονται σε ένα άρθρο του, με το οποίο κατακεραύνωνε τον Αρχιμανδρίτη τότε, νυν δε Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς, επειδή χαρακτήριζε τον Πατριάρχη ως «Φλωρεντιανό»! 
Λοιπόν, ας αφήσουμε ήσυχο τον Αθηναγόρα να αναπαύεται εις τας αιωνίους Μονάς όπου αυλίζεται η ψυχή του. Το έργο του θα το κρίνει ο Θεός και ουδείς άλλος. 
Μ. Πρ. Γεώργιος Τσέτσης 
Στον κληρικό της Μητροπόλεως Πατρών απάντησε με τον δικό του τρόπο και ο πολιός καθηγητής Αριστείδης Πανώτης, ο οποίος με άρθρο του στο ιστολόγιό μας Φως Φαναρίου, αναφέρεται σε μια άγνωστη πτυχή της εθνικής δράσης του αειμνήστου Πατριάρχου Αθηναγόρα, όταν ήταν Αρχιδιάκονος στο Μοναστήρι (των Σκοπίων σήμερα). 
Ο Αριστείδης Πανώτης γράφει: «Σε μια περίοδο που βάλλεται η μνήμη του πρωτεύοντος αυτού ιεράρχη της Εκκλησίας με ανόσιες και αισχρές φαντασίες και ψεύδη κάποιου τυμβωρύχου ρασοφόρου, που άγευστος της τεράστιας προσφοράς του Αθηναγόρα στην Εκκλησία και στο Γένος μας, επιχειρεί και πάλι να εκμαυλίσει αναγνώστες στον διεστραμμένο φανατισμό του. Ο κακεντρεχής αυτός τύπος ας διαβάσει άρθρο του ταπεινού δασκάλου που ευλογήθηκε να γνωρίσει όσο ελάχιστοι το ορθόδοξο και πατριωτικό φρόνημα του μακαριστού Πατριάρχη». 
Δεν περιμένει κανείς να αλλάξει μυαλά ο κληρικός της Μητροπόλεως Πατρών. Αυτό που επισημαίνεται είναι η αντιεκκλησιολογική του συμπεριφορά, στο όνομα – δήθεν – της ελεύθερης έκφρασης της γνώμης του. 
Και το τραγικότερο όλων είναι ότι υποστηρίζεται από έναν «εκκλησιαστικό υπόκοσμο» (με παλαιοημερολογητικά χαρακτηριστικά), που δεν σέβεται όχι μόνο το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αλλά και κανέναν άλλο εκκλησιαστικό θεσμό, επικαλούμενος – φευ! - την «πατερική παράδοση» και την «καθαρότητα της πίστης». 

Σάββατο, Ιουλίου 11, 2015

Η ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΑΠΟ ΚΛΗΡΙΚΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο κληρικός της Μητροπόλεως Πατρών Αναστάσιος Γκοτσόπουλος, επέλεξε να «τιμήσει» τον νέο άγιο της Εκκλησίας μας Παϊσιο τον αγιορείτη με δύο …ευφάνταστους τρόπους. 
Πρώτα, μετέτρεψε ένα γραφείο – παράπηγμα το λέω εγώ – δίπλα στον Ναό του Αγίου Νικολάου Πατρών, σε παρεκκλήσιο του οσίου Παϊσίου. Η παλιά κουζίνα αυτού του γραφείου είναι το ιερό (sic) του σημερινού παρεκκλησίου! Πέρα από την ασέβεια εδώ έχουμε και την αποθέωση του κιτς. Απ’ αυτή την άποψη, η μετατροπή της κουζίνας σε ιερό είναι πολύ cult κίνηση! 
Μετά, πάντοτε στο πλαίσιο της «τιμής» του αγίου, εξέδωσε και κυκλοφόρησε και μέσω διαδικτύου ένα φυλλάδιο για το τι είπε ο όσιος Παϊσιος για τον Οικουμενισμό. Δεν καταδέχομαι φυσικά να απαντήσω στις πομφόλυγες που παραθέτει ούτε στην διαστρέβλωση των κειμένων του γέροντα που έχουν, φυσικά, τη δική τους ερμηνεία. Στέκομαι μόνο στο γεγονός ότι παίρνει «αφορμή» από τον όσιο Παϊσιο για να επιτεθεί με δριμύτητα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. 
Τον καταγγέλλω δημοσίως για την σπίλωση της μνήμης των μεγάλων Πατριαρχών, Ιωακείμ Γ’, Μελετίου Μεταξάκη και Αθηναγόρου, τους οποίους ονομάζει «μασόνους», επικαλούμενος, μάλιστα, «μασονικά περιοδικά». Επιτίθεται, φυσικά, και εναντίον του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου για την «συμπροσευχή» με τον Πάπα στο Φανάρι και όχι μόνο. 
Καταγγέλλω τον κληρικό Αναστάσιο Γκοτσόπουλο ότι καπηλεύεται τη μνήμη του αγίου Παϊσίου για να προωθήσει τις εμμονές και ιδεοληψίες του. Εφ’ όσον αισθάνεται άβολα στην Ορθόδοξη Εκκλησία να πάει κληρικός στον καθηρημένο και αφορισμένο Σέρβο (πρ. Μητροπολίτη Ράσκας) Αρτέμιο, τον οποίο εξυμνούσε και μετά την απόσχισή του από την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία. Τώρα που η Σερβική Εκκλησία τον αφόρισε, άνετα μπορεί ο κληρικός Α. Γκοτσόπουλος να προσχωρήσει στην αγαπημένη του αίρεση, του τάχα και «αντι-οικουμενισμού». 
Φυσικά, ευθύνη για όλο αυτό το χάλι φέρει ο Μητροπολίτης Πατρών Χρυσόστομος.

Κυριακή, Μαΐου 31, 2015

ΤΟ ΔΟΞΑΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΘΗΤΗ ΝΙΚΟΛΑΟ ΒΑΛΛΗΝΔΡΑ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Στον τόμο Εικοσαέτηρος Αρχιερατεία Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου Α' (1974 - 1994) είχα γράψει ένα κείμενο με τίτλο Ο Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος ως "Μελωδός". Εκεί ασχολήθηκα συνοπτικά με την τέχνη της μελοποιΐας που εξασκούσε από πολύ μικρός ο ιεράρχης. Το κείμενό μου συνόδευαν νεανικές και κατοπινές συνθέσεις του. Τα πρωτόλειά του μού είχε δώσει ο αδελφός του Δεσπότη, ο αείμνηστος μουσικολόγος Απόστολος Βαλληνδράς, ο οποίος κρατούσε αρχείο. 
Μεταξύ αυτών και το περίφημο Δοξαστικό της Πεντηκοστής "Δεύτε λαοί...", ποίημα Λέοντος Δεσπότου (του Σοφού), το οποίο - έγραφα στο άρθρο μου - τονίστηκε από τον μαθητή Νικόλαο Βαλληνδρά, κατά την διάρκεια μιας σχολικής διδακτικής ώρας!
Το μέλος έχει ιδιαίτερη αξία, δεδομένου ότι ο μαθητής Νικόλαος έχει ως πρότυπό του την αντίστοιχη μελοποίηση του ύμνου από τον Νικόλαο πρωτοψάλτη Σμύρνης (ακμή περ. 1790-1887) Έτσι ασκείται στην τέχνη της μελουργίας, επεξεργαζόμενος θέσεις και μουσικές γραμμές φημισμένων μελοποιών που μελετούσε επιμελώς, ήδη από τη νεανική του ηλικία. 
Την μελοποίηση του Νικολάου Σμύρνης, για όποιον τυχόν θέλει να κάνει την αντιπαραβολή, μπορεί να βρει στο Δοξαστάριον Τριωδίου και Πεντηκοσταρίου του Νικολάου Πρωτοψάλτου Σμύρνης, που επανεξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Βασ. Ρηγόπουλου το 1996 (ακριβής ανατύπωση από την πρώτη έκδοση του 1857). 
Πάντως ο Μητροπολίτης Νικόδημος είχε μελοποιήσει το συγκεκριμένο Δοξαστικό και με άλλο, πιο κλασικό τρόπο, τον οποίο επίσης δημοσιεύω στον προμνημονευθέντα τόμο. Του άρεσε δε πάντα να το ψάλλει, τόσο στον Εσπερινό της παραμονής, όσο και στον Εσπερινό της Γονυκλισίας, όπου το έλεγε σε σύντομο χρόνο, ένεκα της μακράς διάρκειας της ακολουθίας, αλλά με απαράμιλλο ύφος. 
Το ενδιαφέρον βέβαια της νεανικής συνθέσεως είναι η σχέση με τον Νικόλαο Σμύρνης. Γιατί ο Πατρών Νικόδημος έψαλλε κάποια μέλη του Νικολάου, ο οποίος είναι αρκετά έντεχνος και λόγω αυτού …απαγορευμένος στο Πατριαρχείο. 
Είναι δεδομένο ότι ο μακαριστός Πατρών Νικόδημος είχε έλθει από τη νεανική του ηλικία σε επαφή με την Σμυρναίϊκη ψαλτική παράδοση, προφανώς λόγω των προσφύγων ψαλτών που ήλθαν στην Αθήνα μετά την μικρασιατική καταστροφή. Γι’ αυτό έψαλλε μέλη του Νικολάου Σμύρνης, του επίσης μικρασιάτη Εμμανουήλ Φαρλέκα (Αϊδίνι 1877 – Αθήνα 1959) και του Πέτρου Μανέα (1870-1950). 
Η σχετική έρευνα έχει ακόμα δρόμο…
το είδαμε εδώ

Δευτέρα, Μαΐου 25, 2015

ΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ




Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Πριν εφτά χρόνια (Μάϊος 2008) είχα τοποθετηθεί με σαφήνεια στο θέμα: 
«Δηλώνω χωρίς περιστροφές ότι είμαι εναντίον της περιαγωγής των ιερών λειψάνων, των αγίων εικόνων και άλλων κειμηλίων της πίστεώς μας. Τα ιερά λείψανα πρέπει να μένουν στη θέση τους, δηλ. στο ναό ή την μονή όπου φυλάσσονται, και οι πιστοί να εκδηλώνουν την ευλάβειά τους κάνοντας την "θυσία" να πηγαίνουν προς προσκύνησίν των στους τόπους τους. 
Φυσικά στην ιστορία εξήλθον της μονής ή του ναού των λείψανα αγίων για λόγους όλως εκτάκτους, δηλ. σεισμοί, λιμοί, καταποντισμοί, πυρ, κ.ο.κ. Στις περιπτώσεις αυτές είναι δικαιολογημένη αν μη και επιβεβλημένη η έξοδός τους. 
Στις μέρες μας όμως παρατηρείται το θλιβερό φαινόμενο να περιάγωνται τα ιερά και τα όσια ένθεν κακείθεν χωρίς σοβαρή αιτία κι αφορμή, απλώς για λόγους - φευ! - "δημοσίων σχέσεων" ή οικονομικούς. Είναι αδιανόητη, επίσης, η λογική κάποιων: "Να φέρουμε ένα λείψανο, να έρθει κόσμος, να βγάλουμε λεφτά και να κάνουμε έργα στην εκκλησία για την αποπεράτωσή της". Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα; 
Νομίζω ότι το θέμα της μεταφοράς των ιερών λειψάνων θα πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την Διοικούσα Εκκλησία, γιατί πέρα από την έκπτωση στο φολκλόρ και το "εμπόριο", άπτεται της καθόλου ορθοδόξου πνευματικότητος.» 
Δείτε περισσότερα εδώ και εδώ
Από τότε μέχρι τώρα το φαινόμενο έχει γιγαντωθεί! Μια ματιά στα πρακτορεία εκκλησιαστικών ειδήσεων αρκεί για να καταλάβει ο καθείς την έκταση του φαινομένου. Τώρα έχουν προστεθεί και άλλες επινοήσεις, όπως η υποδοχή αντιγράφων θαυματουργών ή ιστορικών εικόνων, προσκύνηση «σετ» λειψάνων, δηλ. πέντε αγίων κ.ο.κ. 
Πρόκειται για ζήτημα που συζητείται ευρύτατα, σε κατ' ιδίαν συναντήσεις, και οι προβληματισμοί όλων μας πρέπει να τεθούν στην κοινή τράπεζα. Γιατί η μεταφορά και χρησιμοποίηση των ιερών λειψάνων κατά το δοκούν συνιστούν φοβερή εκκοσμίκευση! Άλλαις λέξεσιν τέτοιες πρακτικές δεν καλύπτουν την μεταφυσική αναγκαιότητα της ύπαρξης, δεν οδηγούν στην εκ νέου ανακάλυψη της απoλεσθείσας πνευματικότητας, αλλά φέρνουν στην επιφάνεια μια "μαγική" εκδοχή της Εκκλησίας, που συνιστά αλλοτρίωση. Και - φευ! - φαίνεται να αναγκάζεται η Διοικούσα Εκκλησία να υιοθετήσει στοιχεία οθνεία για να μη χάσει τα προνόμια της "επικρατούσας θρησκείας".
Θα έπρεπε να μας προβληματίσει το γεγονός ότι τα άφθαρτα λείψανα των Αγίων της Επτανήσου ή η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Τήνου είναι αδύνατον να μετακινηθούν οπουδήποτε εκτός του νησιού όπου φυλάσσονται. 
Η περίπτωση των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας, που βρίσκονται αυτές τις μέρες στην Αθήνα, είναι αναμφισβήτητα ένα ιστορικό γεγονός, αφού για πρώτη φορά η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία παραχωρεί για ένα διάστημα ιερό λείψανο στην Εκκλησία της Ελλάδος. Είναι και συγκινητική η προσέλευση των πιστών που σπεύδουν να προσκυνήσουν τα λείψανα της μεγαλομάρτυρος. 
Όμως σε κάθε περίπτωση απαιτείται η αρετή της διακρίσεως, γιατί δεν πρέπει να γινόμαστε εμείς οι πιστοί αιτία χλευασμού των ιερών λειψάνων, καθώς ζούμε πια στην μετανεωτερική εποχή και η Εκκλησία απευθύνεται σ’ έναν κόσμο που ζει με άλλες αντιλήψεις και σε άλλους ρυθμούς και η προσκύνηση των λειψάνων δεν πρέπει να φαντάζει σαν κάτι το μαγικό. 
Γιατί αλλιώς, στην όποια αμφισβήτηση, επιστρατεύονται φτηνά επίθετα του στυλ «αγιομάχοι», που δεν έχουν νόημα στις μέρες μας. Για τους νοήμονες φυσικά…
το είδαμε εδώ

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...